Gerards Coronakrabbels: Deel 42: Super League

Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.

Zondag 18 april. Normaal is de zondag een dag waarop ik geniet van sport. Dat doe ik ook deze dag ook wel. Ik zie pure wielersport in de Amstel Gold Race. Ik word getrakteerd op een adembenemende sprint tussen Wout van Aert en Tom Pidcock. Nadat ik Verstappen zie winnen in de Formule 1, schakel ik naar de bekerfinale tussen Ajax en Vitesse. Ik zie een zeer tegenvallende finale en je voelt dat het gaat gebeuren. Ajax scoort en wint de beker.

Niks bijzonders, maar vervolgens krijgt deze zondag een heel bijzonder tintje. Twaalf clubs willen een eigen competitie beginnen. Al eerder waren er geruchten over een Super League, maar op zondag gooien twaalf clubs toch een enorm grote steen in de vijver. Een gesloten competitie zonder degradatie. Puur voor de poen. Mijn geliefde Liverpool FC is een van de clubs. Mijn goede humeur is in een keer verdwenen.

Mijn gedachten gaan terug naar 2019. Toen was ik op Anfield bij Liverpool-Everton. Voor een betaalbare prijs kon je voor de wedstrijd een biertje nuttigen tussen Liverpool-fans in een ruimte zonder franje, vlakbij het stadion. Later die avond hoorde ik dat veel panden in de buurt van Anfield tegen de vlakte gaan. “Alles voor de vooruitgang, want Liverpool heeft grote plannen”, kreeg ik te horen. Buurman Everton blijft zeker niet achter. Deze club wil het prachtige Goodison Park verruilen voor een modern nieuw stadion in het havengebied van Liverpool. Ver weg bij de roots van de club, alles voor de vooruitgang.

Op maandag komen er steeds meer berichten naar buiten over de Super League. Ik word er niet vrolijk van. Ik rijd naar KHC, waar ik een afspraak heb met vrijwilliger Johan de Leeuw. Ik kijk rond in de kantine. Alles ademt voetbal. Ik kijk naar buiten en zie de jeugd trainen. Aan de andere kant lonkt de fraaie bar. Alles ademt voetbal. Ik zie tevreden gezichten. Voetbal zoals voetbal bedoeld is.

Ik rij terug naar de redactie. Een uur later staat Leeds-Liverpool op het punt van beginnen. Het kan me niet boeien. Later ga ik toch even kijken op Ziggo. Liverpool staat met 0-1 voor, maar zit in de verdrukking. Robertson haalt een bal van de lijn. In de 86ste minuut komt Leeds op 1-1. Het maakt me allemaal niets uit. Waar strijdt Liverpool eigenlijk nog voor? Champions League? Ik heb nog nooit zo weinig gevoel gehad bij een wedstrijd van Liverpool. “De Champions League is voor Liverpool op alle fronten nog niet zeker”, sluit de verslaggever gevat af.

De Europese voetbalbond (UEFA) kiest de aanval. Voorzitter Aleksander Ceferin jammert, maar vergeet dat hij een gedrocht van een nieuwe opzet van de Champions League in de etalage gaat zetten. Geen poulefase meer, maar een heuse competitie. Alles om meer geld binnen te slepen. Een soort van mini-Super League. Ik denk terug aan de tijd dat alleen kampioenen mochten spelen in het belangrijkste Europese toernooi, de Europacup 1. Wie herinnert zich niet dat intikkertje van Edward Linskens van PSV in de wedstrijd tegen Real Madrid. Toen regeerde het geld nog niet. Als dat wel het geval was geweest, had PSV in 1988 nooit de Europacup 1 gewonnen.

Dat waren nog eens tijden, maar die komen nooit weer terug. Hoe graag veel voetballiefhebbers dat ook zouden willen. De invloed van het grote geld bleek en blijkt nog steeds niet te stoppen. Op woensdag wordt gerept over Domino Day, de Super League spat uit elkaar. De een na de andere club stapt eruit. ‘De protesterende fans hebben gewonnen’, wordt er gezegd, maar dat is veel te kortzichtig. De strijd is allang verloren.