Bedevaartspad krijgt extra cachet in de ‘Roomse’ kerktuin
AlgemeenHASSELT - Met de onthulling van diverse panelen in de tuin van de Rooms-Katholieke kerk in Hasselt, heeft het bedevaartspad er weer wat ‘attributen’ bij.
Burgemeester Bilder onthulde donderdagmiddag een fotodrieluik, dat een onderdeel is van het bedevaartspad. Er worden foto’s uit het verleden zichtbaar op twee verschillende manieren.
Aan de muur hangen foto’s van bedevaarten in Hasselt in het verleden, daartegenover staat het drieluik met een afbeelding van de processie. “Kijk, als je er zo voor gaat staan, dan sluiten de foto’s aan op elkaar”, wijst een van de genodigden. “En als je een stap opzij doet, dan opent het zich.”
Volgens Bilder zijn de foto’s een belangrijke aanvulling op wat er al zichtbaar was gemaakt van het bedevaartspad. “Dit is een van de vele stappen om de enorme schatten aan verhalen, geschiedenis en monumenten voor het publiek goed te ontsluiten.”
De burgemeester is zelf een actief wandelaar geworden. “Ik heb gemerkt wat het oplevert om te wandelen”, vertelt hij. “Je komt tot een stuk bezinning. En Hasselt laat nu op allerlei manieren iets delen van wat bezinning is.”
En ook dat was al in oude tijden het doel van de bedevaart: bezinning. Dat komt nu weer terug, merkt Bilder. “Ik hoop dat alles wat hier ontsloten wordt, als inspirerend wordt ervaren.”
Na de onthulling, en een wandelroute door de binnenstad van Hasselt, las Vrouwkje Tuinman haar eigen gedicht over de bedevaart voor. Dat deed ze in de tuin van Corrie en Piet Folkersma aan de Prinsengracht.
Het gedicht
Om de hoek begint het. Steeds één straat, één dag verderop. Een andere plek, weg van dit alledaagse leven. Ergens is iets beters, iets met eeuwigheid. Het staat of valt bij de voorbereiding. De juiste schoenen, een exacte kaart, de vrouwen die in de stad hun eigen dorp hebben gemaakt, daar bidden voor ons welzijn. Een hotel met sterren, uitzicht en bewijzen. De slak die acht keer om zichzelf heen draait voor hij naar buiten kan, en weer naar binnen. Mensen die tot ver over de bergen ploegen en het laatste stukje op hun knieën gaan. Ook wij moeten op reis naar op zijn minst ons eigen wezen, een aflaat die ons straks als we ter bestemming zijn gaat helpen daar te blijven.
