Deel 17: Toneelspelers
(door Gerard Meijeringh)
Het coronavirus regeert. Dikwijls beseffen we nauwelijks wat we meemaken en verlangen we terug naar de goede tijden waarin we leefden als ‘God in Nederland’. Een periode die nog maar even achter ons ligt, maar toch zo ver weg lijkt. In de huidige moeilijke periode probeer ik wat verlichting te brengen met een reeks ‘Coronakrabbels’. Over alledaagse dingen in de wondere wereld waarin het coronavirus voorlopig nog steeds de dienst uitmaakt.
Wat zijn er toch veel toneelspelers in de machtige wereld om ons heen. Daar moest ik aan denken toen ik onlangs de excuses van koning Willem-Alexander voorbij zag komen. Heel Nederland mocht op vakantie, maar niet de koninklijke familie. Het hele land sprak schande van het koninklijk tripje naar Griekenland, maar veel criticasters hebben waarschijnlijk al een vakantie geboekt voor de komende wintermaanden.
Desalniettemin moest de koning door het stof. Eerst zat hij tijdens de terugkeer naar zijn geriefelijk verblijf in Nederland als een chagrijnig klein kind achterin in zijn auto. Enkele dagen later sprak hij het volk toe. "Met spijt in het hart richt ik mij tot u. Het doet pijn uw vertrouwen in ons beschaamd te hebben”, sprak Willem-Alexander, terwijl koningin Máxima hem even opvallend aankeek. Dat zou ze nog enkele keren herhalen. Het was allemaal toneelspel van de bovenste plank.
Met enige jaloezie zag ik het aan. Ik ben namelijk nooit een goede toneelspeler geweest. Dat bleek al op de lagere school. Ik had een van de hoofdrollen in de jaarlijkse uitvoering van groep acht, maar dat had niets met mijn toneeltalent te maken. De generale repetitie was een ramp. De uitvoering werd toch een succes, maar dat was vooral te danken aan sterk toneelspel van enkele klasgenoten en de souffleur.
Bij het woord toneelspel denk ik al snel aan de Braziliaanse stervoetballer Neymar en dan kan ik een lach niet onderdrukken. Het beste toneelwerk bewaarde hij voor de achtste finale op het WK 2018. Tegen Mexico was Neymar beslissend met een doelpunt en een assist, maar hij wekte veel ergernis op met zijn toneelspel. Het hoogtepunt vond plaats in de 70ste minuut. Neymar deed net of hij bij de zijlijn heel hard werd geraakt. Hij bleef maar rollen, er kwam geen einde aan. Het leidde tot een stormvloed aan kritiek en op Twitter werd er al heel snel op ingespeeld met de meest gekke filmpjes. Rollende dieren, schwalbes van kleine kinderen, het hield niet op. Het was lachen geblazen.
Gelachen werd er ook op de eerste coronapersconferentie in Nederland op 9 maart dit jaar. Het coronavirus had z'n intrede gedaan in Nederland, maar de ernst van de situatie was nog niet doorgedrongen. We zagen een breed lachende Rutte. Hij waarschuwde de Nederlanders om geen handen meer te schudden. Vervolgens ging hij zelf in de fout. Met een big smile schudde hij de hand van Jaap van Dissel om daarna snel diens hand weer los te laten. "Sorry, dat mag niet meer. We doen het zo”, aldus Rutte, die vervolgens een onhandige elleboog gaf aan Van Dissel. Goedkoop toneelspel, maar Rutte had z'n doel bereikt. Iedereen praatte erover en wist: handen schudden was voortaan taboe.
Wat wordt er toch vreselijk geacteerd in de wereldpolitiek. Ik neem plaats op mijn balkon en laat wat wereldleiders de revue passeren. De Amerikaanse president Donald Trump die steeds maar weer het gevaar van het virus weet te bagatelliseren en zijn concurrent Joe Biden die over de rug van ruim 200.000 doden in een verkiezingsdebat kiezers probeert te lokken. Of neem de Engelse premier Boris Johnson (hij kan zo figureren in een film van Monty Python) die eerst zegt dat er geen strenge maatregelen worden genomen en niet veel later een lockdown invoert. Het is bijna beangstigend dat dit soort mensen zoveel invloed heeft in deze wereld. Dan heeft Rutte het helemaal nog niet zo slecht gedaan. Maar acteren kan hij beter aan anderen overlaten. Ook beter voor zijn geloofwaardigheid bij mij en wellicht bij anderen.