Jong zijn in coronatijd: Jorian Dokter (18) van de Kamperzeedijk
(door Enrico Kolk)
In deze rubriek vragen wij jongeren hoe ze omgaan met de coronamaatregelen en wat de impact daarvan is op hun dagelijkse leven. Vandaag deel 4: Jorian Dokter van de Kamperzeedijk.
"We waren februari nog op wintersport geweest, net als elk jaar", gaat Jorian in gedachten een jaar terug. "We hadden er toen al wel wat over gehoord, maar in Nederland was het coronavirus nog niet zo bekend. Pas toen we thuis waren laaide het ook in Nederland op."
En dat kwam al snel dichtbij. Jorians' moeder, die op de ambulance werkt, was een van de eersten in Nederland met corona. "Dus toen waren we gelijk thuis van het werk. Eerst dachten we dat het niks was, maar mijn moeder kon meteen testen, omdat ze op de ambulance zit." Ze voelde zich eigenlijk alweer goed, maar ze moest toch per direct thuisblijven. "Dan weet je het gelijk wat het is", vertelt Jorian. "M’n moeder was alweer bijna aan het werk, maar wij hebben nog een week thuis moeten blijven. Aan het begin van de week was dat nog wel gezellig, maar aan het eind van de week niet meer."
Zelf bleef hij toen nog gespaard van het virus. "Ik had toen ook geen idee wat er verder zou gebeuren, maar ik had niet gedacht dat het zolang zou duren en impact zou hebben. In het begin werden alle feesten afgelast, nu wordt alles voor de zomer alweer afgelast."
De coronamaatregelen maken het er voor hem niet makkelijker op. "Ik kan niet thuis zitten, ik moet wat te doen hebben", zegt hij. Geluk bij een ongeluk is dat hij, als bouwvakker, wel gewoon kan werken. "Dus ik heb er nu gelukkig nu weinig last van."
Mijn conditie is gelijk achteruitgegaan door corona
Jorian werkt nu in Zeewolde, aan het bouwen van 94 windmolens. "Wij maken de wegen en zijn nu de fundaties aan het uitgraven. Dat proberen we met een vast groepje te doen, vanwege de maatregelen. Ik werk bijvoorbeeld met een vaste collega, daar rij ik ook mee in het busje."
Ook op de bouwplaatsen laten de coronamaatregelen zich gelden. "Wij zitten nu met een paar man in de keet, dat is niet meer zoals het was." Dat beleid werd strikter nadat Jorian en zijn collega, als eersten op die bouwplaats, zelf corona kregen.
Dat was in oktober, vertelt Jorian. "Mijn collega werd ‘s middags rond 15.00 uur heel beroerd, en zei dat ik maar moest rijden. ‘s Avonds lag hij met koorts op bed, dus de volgende dag kon ik gelijk thuis blijven."
Er volgde een coronatest. "Ik had gelukkig weinig klachten, maar de uitslag was positief. Ik was eigenlijk alleen maar verkouden en een beetje naar in het hoofd." Toch ging hij meteen in quarantaine.
"Er waren al bijna 5 dagen voorbij voordat ik de uitslag kreeg, toen had ik ook geen klachten meer", zegt hij. "Ik kreeg vrijdags de uitslag, moest toen tot en met zondag thuis, en ik kon maandag weer gaan werken."
En ondanks dat hij corona met lichte klachten doorliep, waren de gevolgen wel merkbaar. "Mijn conditie is gelijk achteruitgegaan door corona", vertelt hij. "Ik heb weinig klachten gehad, maar ik was wel heel snel moe. Nu is de conditie weer aardig terug, maar dat komt misschien ook wel omdat ik elke dag bezig ben. Soms ben ik toch nog best wel gauw moe."
Wat Jorian vooral mist, is Hasselts Fanfare, waar hij de grote trom speelt. "Er stonden veel straatoptredens gepland, die zijn allemaal niet doorgegaan. En we zouden oefenen voor het EK in Rastede, maar dat is opgeschoven omdat je niet kunt repeteren."
Het ligt nu allemaal stil. "We hebben een tijdje met groepjes gerepeteerd, per sectie. Dat kon een poosje en toen was het ook weer over. Met Zoommeetings kon je elkaar daarna nog zien, toen hebben we weer even gerepeteerd en nu is er weer niks. We zijn wel bezig met geluidsopnames, maar normaal speel je in groepsverband. Je moet ook op elkaar ingespeeld zijn."
Jorian mist het. "Niet alleen het spelen, maar ook de mensen en het praatje met iedereen. We zijn de drumbandfamilie, we gaan normaal met elkaar weekenden weg en dat gaat allemaal niet door. Nu denk je op dinsdagavond: 'Wat nu?'"
Ook zit hij in normale tijden regelmatig met de vrienden in zijn barretje in de schuur. "Dan zitten we met een groepje en dat kan nu ook niet. Voor de avondklok zaten we er nog met drie, toen dat mocht. Daar hielden we ons ook aan, net als de anderhalve meter. Maar al voor avondklok hebben we gezegd: 'we doen het niet meer'." Hij kan wel begrip opbrengen voor de maatregelen. "Misschien moeten we er ons nu aan houden, zodat het snel weer allemaal kan."