Tien jaar terug in de tijd: De succesen van Erna Last-Kijk in de Vegte op de Weissensee
(door Gerard Meijeringh)
GENEMUIDEN - Tijdens de coronacrisis liggen veel sportactiviteiten stil. Sportliefhebbers vullen dit hiaat op door terug in te kijken in de tijd. De Stadskoerier doet mee en bladert terug. In deel 14 gaan we terug in de tijd met Erna Last-Kijk in de Vegte. De marathonschaatser uit Genemuiden won tien jaar terug met haar ploeg MKBasics-Palet Schilderwerken de ploegenachtervolging op de Weissensee. Zo’n twee jaar later beleefde ze het hoogtepunt in haar loopbaan, waarna ze niet veel later stopte.
‘Erna Last zegeviert bij ploegenachtervolging’, luidt de kop van een artikel op achterpagina van De Stadskoerier op woensdag 2 februari 2011. “Ik weet nog dat we het toen met z’n drieën moesten doen, Wieteke Cramer, Sandra ’t Hart en ik. Mireille Reitsema was niet fit. Er was veel publiek. De zon die scheen en er waren veel mensen uit Genemuiden. Het was heel gezellig.” Het werd nog plezieriger toen MKBasics-Palet Schilderwerken de ploegenachtervolging wist te winnen. Last-Kijk in de Vegte noemt het tien jaar later een echte teamprestatie.
Leerschool
Met 24 jaar was ze de jongste in haar ploeg. Haar beste jaren moesten nog komen. “2011 was zeker niet m’n beste jaar. Het seizoen 2008/2009 was heel goed. Daarna had ik twee mindere jaren. Daarna ging het steeds beter. Ik leerde er echt voor te gaan.” Grootste probleem was dat ze vaak moeite had om wedstrijden af te maken en zo overwinningen binnen te halen. “Ik was niet zo sterk in de sprint. Ik moest altijd sterk zijn en het verschil maken in ontsnappingen. Als ik dan won, dan haalde ik daar wel heel veel voldoening uit, omdat ik er heel veel voor had gedaan. Maar als goede sprinter had je simpelweg meer kans, maar op natuurijs was ik altijd sterk."
Verslaving
Last-Kijk in de Vegte kwam als meisje van de schaatsclub voor het eerst bij een professionele schaatsploeg. Ze kreeg te maken met ervaren ploeggenoten. “Zij waren gewend aan trainingskampen, ik niet. Ik ging er altijd vol in. Een training kon me niet zwaar genoeg zijn. Doseren was er niet bij. Het was een verslaving waar ik inzat. Als ik niet trainde, voelde ik me niet goed. Onzin natuurlijk. Ik heb niet altijd even slim getraind. Dat heeft me wel wat jaren gekost."
Leren genieten
Ik moest leren om mezelf niet teveel druk op te leggen. ‘Doe je best, dan zie we het wel', was het credo. Zo kon ik steeds meer genieten van het schaatsen. Dat was eerder in mijn vroegere jaren veel minder. Last Kijk begon in 2006 als marathonschaatser. In 2007 kwam ze voor het eerst in een marathonploeg terecht. Tijdens het seizoen 2011/2012 besloot ze nog één jaar door te gaan.
Bevrijding
Dat bleek een goede beslissing. In januari 2013 won ze met haar ploeg Palet Schilderwerken het ploegenklassement in de KPN-Cup. Vervolgens kon ze het net niet afmaken in de eerste natuurijsklassieker van het jaar. In de Ronde van Skarsterlan eindigde ze in de sprint als tweede. Een dag eerder eindigde ze als vijfde op het NK Marathon op het Veluwe. Ze reisde vol vertrouwen af naar de Weissensee. Op het Oostenrijkse natuurijs was ze zeer succesvol. Dat begon met winst in de Aart Koopmans Memorial, een race over 70 kilometer. Dat werkte bevrijdend voor de Genemuidense. "Er viel een last van m'n schouders", aldus Last-Kijk in de Vegte, die na deze overwinning bekendmaakte dat ze aan het einde van het seizoen zou stoppen.
Hel van de Weissensee
Zonder druk ging ze de andere wedstrijden in op de Weissensee. Bij het Open NK eindigde ze als derde. Daarna boekte ze de mooiste zege uit haar loopbaan door de Alternatieve Elfstedentocht op haar naam te schrijven. Door de barre weersomstandigheden werd de wedstrijd ingekort tot 150 kilometer. De Alternatieve Elfstedentocht ontpopte zich tot de 'hel van de Weissensee', waarin Last-Kijk in de Vegte de hoofdrol voor zich opeiste. "In de laatste 10 kilometer was ik samen met Elma de Vries. In de laatste 5 kilometer ben ik weggereden. Ze kon niet meer aansluiten." Na afloop sprak ze van een barre tocht. "In het begin van de wedstrijd sneeuwde het al. Daarna konden de sneeuwschuivers het niet meer aan en kon je de scheuren niet meer zien. Ik ben twee keer gevallen. Dit is mijn allermooiste overwinning."
Tas vol herinneringen
Na deze zege vroegen veel mensen zich af waarom ze ging stoppen. "Het was mooi geweest. Voor mij was het een uit de hand gelopen hobby. Alles stond jaren vaak in het teken van sport, al had ik een leven naast het schaatsen. Ik werkt ook gewoon 36 uur. Ik kon niet leven van het schaatsen. Ik heb er geen tas vol geld aan overgehouden", lacht Last-Kijk in de Vegte. Maar wel een tas vol herinneringen en ervaringen. "Het schaatsen heeft me veel gebracht. Ik heb nu een veel bredere blik. Ik heb geleerd om met tegenslagen om te gaan", besluit ze.