Het tuinpad van mijn vader (2): Kleine kringetjes op de spiegel van de Binnenhaven
Erik Driessen beschrijft in de rubriek Het Tuinpad van mijn vader (uit Het Dorp van Wim Sonneveld) wonderschone en spuuglelijke plekken in Zwartewaterland. Hij struint door Genemuiden, Hasselt en Zwartsluis op zoek naar jeugdherinneringen en bijzondere geschiedenissen.
Een dag nadat razende aanhangers van Donald Trump onaangekondigd op visite komen op Capitol Hill, parkeer ik mijn auto aan de Oosterkaai. De Amerikaanse storm vormt een groot contrast met de rust in de binnenhaven. Alsof de lockdown voor een dag mensen wel van straat houdt. Er waggelen alleen wat eenden over de Sas. Omdat het windstil is, beweegt zelfs het water niet. Regendruppels maken kleine kringetjes op de spiegel. Ik glimlach om de merkwaardig getekende hond op het bordje dat viervoeters duidelijk maakt dat ze hier niet mogen poepen.
Kolossale fabrieksmuur
Ik ga midden op het markante witte brugje staan en kijk uit over mijn geboortegrond. Genemuiden is hier op haar mooist. Mijn blik begint bij de voormalige burgemeesterswoning en glijdt langzaam af naar de oude notariswoning, de statige rij huizen aan de Westerkaai, het Havenplein en de Oosterkaai. Ergens in het midden van die straat stond mijn geboortehuis. De toen rode gevel is ondertussen wit geverfd. Veel herinneringen heb ik niet aan de woning. Ik zie vooral de kolossale fabrieksmuur die elke zonnestraal uit onze woning weerde. Het was de tijd dat de binnenhaven nog vol woonarken lag.
Die kwakten ze daar ooit neer als woonruimte voor mensen die de Noordoostpolder inrichtten. Het nieuwe land sneed Genemuiden af van de zee. De Zuiderzee bracht niet alleen de biezenindustrie, maar ook regelmatig rampspoed en ellende. Na stormvloeden in 1862 en 1863 besloten de bestuurders dat ze de natuur voorgoed het zwijgen wilden opleggen. De ondertussen monumentale Sas beschermde Genemuiden tegen de grillen van de zee. Als op het brugje staat, heb je weinig fantasie nodig om een kolkende watermassa op je af te zien komen. En dan te bedenken dat ik nauwelijks kan zwemmen.
750 jaar stad
Thuis neus ik in wat fotoalbums van mijn kinderjaren aan de Oosterkaai. Ik zie vooral veel foto’s van 700 jaar stad. Veel mensen zijn Middeleeuws uitgedost. Op het Havenplein staat een luchtballon klaar voor een tochtje over de stad. Over vier jaar viert Genemuiden sus blijkbaar het 750 jaar bestaan, bedenk ik mij. Daar mag binnenkort wel een feestcomité voor worden opgericht. Genemuiden is precies even oud als Amsterdam. In de hoofdstad zijn de voorbereidingen op de festiviteiten al gestart, lees ik op internet.
Op een van de jeugdfoto's zie ik mijn oma uit Zwartsluis aan de Oosterkaai zitten. Alsof het zo moet zijn belt een vrouw uit Zwartsluis op. Ze reageert op de rubriek van vorige week over het huisje van mijn oma. "We zijn ver weg familie van elkaar”, begint ze het gesprek, waarna ze prachtige verhalen over mijn familie vertelt.
Benieuwd wie me deze week belt over mijn herinneringen aan de Oosterkaai.
