Het tuinpad van mijn vader (3): 'Voor wie nog niet naar huis hoeve'
Erik Driessen beschrijft in de rubriek Het tuinpad van mijn vader (uit Het Dorp van Wim Sonneveld) wonderschone en spuuglelijke plekken in Zwartewaterland. Hij struint door Genemuiden, Hasselt en Zwartsluis op zoek naar jeugdherinneringen en bijzondere geschiedenissen.
Op voorstel van Prins Maurits kreeg Hasselt in het begin van de 17e eeuw een Diamantenbolwerk. Dat moest tijdens de Tachtigjarige Oorlog, als onderdeel van de vestingwerken, de vermaledijde Spanjaarden tegenhouden. Als ik zaterdag de markante Hasselter locatie inspecteer, duiken desondanks een stel Spanjaarden op in mijn herinneringen. Ik zie een stomdronken Sinterklaas met twee Pieten, pikzwart toen nog, over de grachten flaneren.
Zelf was ik met een paar kornuiten onderweg naar de Taphoeve, het toch wel legendarische etablissement tegenover de Heilige Stede. ´De Taphoeve, voor wie nog niet naar huis hoeve´, luidde de slogan in krantenadvertenties.
De aangeschoten Goedheiligman had die tekst ook onthouden. Na zijn zwalktocht over de grachten stond hij even later op de dansvloer in de Taphoeve. Van Prins Maurits en de Hertog van Alva kon hij zich niets meer herinneren.
Ook zaterdagochtend is van die roemruchte historie weinig zichtbaar. Wel zie ik vlak voor het stenen muurtje en het informatiebord een enorme hondendrol liggen. Daar moet het beest zijn best voor hebben gedaan, bedenk ik mij. Even overweeg ik de ontlasting op de gevoelige plaat vast te leggen, maar ik kan die weerzinwekkende neiging onderdrukken. Al was het maar omdat net een wandelaar met een rugzak passeert.
Hij loopt naar de Jonathan, die net als de Zuiderzee, de Jeanri B. en de IJsvogel aan de kade ligt. De parkeerplaats aan de Grintwal staat halfvol. Aan de andere kant krijg ik een blik op de nieuwe stadscamping, die op deze januariochtend ook klandizie heeft.
Een camper staat met de voorkant gericht op het Zwarte Water. Achter het vehikel staan twee fietsen klaar voor een tochtje door de stad. Dik kans dat de campinggasten zondagochtend wakker worden op een wit Diamantenbolwerk. Er is sneeuw op komst.
Op het ANWB-informatiebordje lees ik dat het Diamantenbolwerk de zuidelijkste punt was van de vestingwerken. Een stenen muur aan de waterkant beveiligde Hasselt. Hier braken de Hasselters in 1821 de Enkpoort en een kruitmagazijn af. Wat dat betreft past de Hanzestad uitstekend bij Genemuiden en Zwartsluis.
In Zwartewaterland breken en slopen we graag. Nog een wonder dat zoveel monumenten in Hasselt de tand des tijds wel hebben doorstaan. Voor de poort en het magazijn kreeg de stad een keermuur terug. De restanten daarvan staan nog op het Diamantenbolwerk.
Bij de fietscrossbaan zie ik drie kinderen in de aarde wroeten. Misschien zijn het wel de nazaten van de dronken Sinterklaas.