Het tuinpad van mijn vader (9): Wandelen op de grens met Zwolle
Erik Driessen beschrijft in de rubriek Het tuinpad van mijn vader (uit Het Dorp van Wim Sonneveld) wonderschone en spuuglelijke plekken in Zwartewaterland. Hij struint door Genemuiden, Hasselt en Zwartsluis op zoek naar jeugdherinneringen en bijzondere geschiedenissen.
Denk je dat je elke millimeter van Zwartewaterland kent, stuit je op de Hasselterdijk plotseling op een onbekend pad. Ik zwerf door Polder Mastenbroek en besluit tot een verkenning van mijn oude fietsroute richting Zwolle. Met mijn Koreaanse blikvanger rijd ik de Ruimzichtweg af en sla linksaf de Hasselterdijk op. Het uitzicht is ronduit fenomenaal. In de ondergelopen uiterwaarden genieten vogels van de vroege voorjaarszon. Twee ganzen begroeten me vanuit de lucht.
Op de grens van Zwolle en Zwartewaterland trekt een informatiebord mijn aandacht. Even vermoed ik dat de Ster van Zwolle toch is doorgegaan. De ene wielrenner na de andere passeert mij. Als ze uit het zicht zijn, open ik mijn portier en loop naar het bord. Dat blijkt zowaar het begin van een pad. “Dit wandelpad geeft u toegang tot een bijzonder gebied”, lees ik. Komt dat even mooi uit. Zonder dat ik het wist, heb ik koers gezet naar een bijzonder gebied. En dat in Zwartewaterland, al loopt het pad akelig dicht richting Zwols grondgebied.
In de verte zie ik het zanddepot bij Hasselt, de contouren van Stadshagen en het groene buitengebied van de Aa-Landen. Ik zie mezelf zitten in Lijn 74 naar Zwolle, op weg naar De Factoor en later de School voor Journalistiek. Van Stadshagen hadden alleen wat ambtenaren op het Zwolse stadhuis weet. Ze sloopten al boerderijen langs de Hasselterweg voordat Genemuiden en Hasselt door hadden wat er gaande was. Stad en industrie slurpen de polder op.
Ook in de 14e eeuw veranderde het landschap al voortdurend. Het bijzondere gebied waarin ik wandel heet volgens het bord ‘De Riete bij Ruimzicht’. Het is een oude kreek en een van de oudste landschapselementen van Nationaal Landschap IJsseldelta. Voordat hier dijken lagen, functioneerden dit soort kreken als waterafvoer en getijdengeulen. Toen ze die functies kwijtraakten, groeiden veel kreken dicht. Op de grens van Zwolle en Zwartewaterland is het water juist weer zichtbaar. En dat was me tot vandaag ontgaan.
Het is aangenaam lopen op het pad. Buiten twee wandelaars uit tegenovergestelde richting zie ik alleen eenden, ganzen, zwanen, koeten en zelfs een eerste vlinder. Behoorlijk wat bomen zijn voorzien van een oranje kruis. Na een kleine kilometer bereik ik het einde van het pad. Dat is bij het viaduct bij Ruimzicht. Vroeger was dit een gevaarlijke plek voor automobilisten die Mastenbroek in wilden. Mijn eerste auto vond hier ook op dramatische wijze zijn einde. Gelukkig had ik hem, net zoals Herman van Acda en De Munnik, net verkocht. Een trekker oplegger van Verhoek dendert over het viaduct. Vol met tapijtrollen, gok ik.
Als ik terugloop naar de Hasselterdijk, waait een plastic bakje waarin ooit een frikandel zat langs mijn voeten. Wat kunnen mensen toch een bende van de wereld maken.