Het tuinpad van mijn vader (10): Opborrelende jeugdtrauma's op weg naar het Varkensgat
Erik Driessen beschrijft in de rubriek Het tuinpad van mijn vader (uit Het Dorp van Wim Sonneveld) wonderschone en spuuglelijke plekken in Zwartewaterland. Hij struint door Genemuiden, Hasselt en Zwartsluis op zoek naar jeugdherinneringen en bijzondere geschiedenissen.
“Varkensgat”, schiet op de Randweg richting Genemuiden door mijn hoofd. Mijn geboorteplaats is aan de beurt voor deze rubriek en eindelijk bedenk ik een plaats van bestemming. Toevallig rijd ik achter een onbetrouwbare ondernemer die het vertikt om een factuur te betalen Genemuiden binnen. Daar word ik verwelkomd door de tronie van Thierry Baudet, die met zijn meest beminnelijke glimlach zieltjes wil winnen. Ik arriveer wel eens met een beter gevoel in Genemuiden.
Als ik de keurige vernieuwde parkeerplaats aan de Sportlaan opdraai, sta ik oog in oog met een jeugdtrauma: zwembad Bestevaer. Wat was ik vaak ziek, zwak of misselijk op dagen van zwemles. Chronisch griep op dinsdag en donderdag, zoals ik dat eerder op vrijdag had. Toen Genemuiden nog geen overdekt zwembad bezat, gingen we in de wintermaanden met de Ichthus School zwemmen in Zwartsluis. Mijn ziekteverzuim was op die dag absurd hoog dankzij aangeboren watervrees. Op een dag dat ik wel kwam, was ik getuige van de ergste nachtmerrie uit mijn leen. Iedereen van mijn generatie weet waarop ik doel.
Ik kijk naar rechts en zie herinneringen aan het voormalige tweede veld van Sportclub Genemuiden. Daar scoorde ik als E-pupilletje mijn eerste goal. Tijdens het schoolvoetbal besliste ik daar ooit ook de kraker tussen de Ichthus School en De Vogelaar. Ik zie me nog veelbetekenend kijken naar de schoolmeester die het waagde om me de eerste helft aan de kant te houden. Ik was de Riechedly Bazoer of Mohammed Ihattaren van het Genemuider schoolvoetbal.
Langs de BMX-baan, waar ik niet het gevoel krijg dat die nog dagelijks in gebruik is, loop ik naar dat witte bruggetje. Daaraan is sinds mijn kindertijd weinig onderhoud gepleegd, constateer ik. Man, wat fietste ik hier vroeger vaak met een mallotig vishengeltje in de hand. Anderen trokken een surfplank achter zich aan. Het voormalige hobbelpad is ondertussen vervangen door een strak betonnen pad zie ik.
Een beetje projectontwikkelaar ziet aan het Varkensgat een goudkust opdoemen. Protserige villa's met dure boten voor de deur. Ik hoor vooral opvallend veel vogelgeluiden. Mensen zijn er niet. Het valt me op hoe mooi het eilandje er bij ligt. Voorzichtige stralen van een waterig zonnetje vallen op het groen in het water. "Ik hoef niet naar het buitenland, in Nederland is het ook mooi”, hoor ik mijn moeder in gedachten zeggen.
Op de terugtocht naar de auto zoek ik op waar de naam Varkensgat vandaan komt. Ik lees iets over een zijtak van het Galgenrak en Duitse ‘Hollandgangers' die hier begonnen aan hun reis naar het westen. Dan merk ik dat het stuk tekst over een Varkensgat bij Hasselt gaat. Over de naamgenoot bij Genemuiden vind ik alleen hengelsportinformatie. En vanwege de strakke deadline van De Stadskoerier is er te weinig tijd voor een eigen historisch onderzoek.
Ik vermoed dat er lezers zijn die wel meer weten over de geschiedenis van de plas. Die kunnen mij bereiken op erikdriessen@hetnet.nl.