Aly Hilberts schrijft ongepland een nieuw boek
(door Enrico Kolk)
HASSELT - "Ik was niet van plan om het te schrijven, maar ben blij dat het boekje er is", zegt Aly Hilberts. De coronatijd noopte de Hasseltse ertoe om thuis te blijven. Ze besloot de tijd te vullen met schrijven. Het werd een boek: 'Hilarische & leerzame gesprekken met kleuters en dierbare herinneringen'.
"Ik dacht: 'Ik ga voor m’n kleinkinderen wat herinneringen op schrift zetten'. Toen ben ik gaan schrijven en dat hield nooit meer op", vertelt ze. Dat er uiteindelijk een boek zou komen, was niet het oorspronkelijke plan. De 78-jarige begon met haar jeugdherinneringen, maar schreef uiteindelijk ook verhalen op uit haar tijd als kleuterjuf.
Hilberts begon in het toenmalige Sofia-ziekenhuis in Zwolle als leerkracht op de kinderafdeling. Ze gaf daar les aan kinderen die langere tijd in het ziekenhuis bleven. "Maar ik miste de band met de kinderen", blikt ze terug. "Ze gingen ook weer weg en dan wist ik niet hoe het verder met ze ging."
Een kind dat ernstig ziek was, en het wellicht niet zou overleven, leidde er uiteindelijk toe dat ze stopte. "Ik had eer een poos mee gepraat en een boekje voor hem gekocht. Daarover wilde ik met hem praten, maar toen ik de volgende morgen op zaal kwam was hij weg, in ernstige toestand naar Groningen vertrokken. Toen brak er iets in mij en ben ik gaan solliciteren."
Na het ziekenuhis werd Hilberts kleuterjuf, eerst in Berkum en daarna in Zwartsluis. "Ik heb toen een fantastische tijd gehad", vindt ze. En dat wordt beschreven in het boek, met vaak ook een vleugje humor.
"Er was een baby geboren in een gezin", vertelt ze over een anekdote die in het boek staat. "De kinderen vroegen toen: 'juf, waar komt die baby vandaan?' Ik heb toen gevraagd wat zij dachten." Verschillende antwoorden volgden, waarop Hilberts heen verwees naar hun ouders. "Die weten het precies", drukte ze de kinderen op het hart. "Maar toen komt die vader met beschuit met muisjes in de klas. Kleine Kees denkt: 'die moet het weten' en zegt: 'waar komen die kindertjes vandaan?'. Zegt die vader: 'De juf weet het precies, die gaat het je vertellen'. Nou dat soort verhalen. Zelfs als ik het verhaal opschrijf, zie ik bij sommigen die koppies nog."
Ze noemt het een 'dankbaar boek van begin tot eind'. "Toen ik na mijn pensioen vanaf 2002 tot 2015 elk jaar voor langere of kortere tijd naar Suriname ging om er in het onderwijs te werken brak er een bijzondere tijd aan waarover ik ook enkele verhalen heb geschreven", merkt ze op. "Alle verhalen zijn echt gebeurd, maar als je uit herinneringen put, dan kleurt het natuurlijk altijd naar je eigen beleving."
Ongetwijfeld is dat ook het geval met het verhaal van buurjongen Harm. "Die was Rooms-Katholiek en wij waren protestants. Dus ik mocht er niet mee spelen", herinnert Hilberts zich. "Mijn ouders zeiden: 'Roomsen vloeken en we willen niet dat je bij kinderen speelt die vloeken'. Dus ik dacht dat die jongen niet deugde."
Hoe anders bleek dat te zijn. In een serie verhalen, opgetekend in het boek, vertelt Harm in stiekeme ontmoetingen over de Roomse kerk, de feesten, de Palmpasen-stokken, de kerststal, het snoeptrommeltje. "Ik dacht: 'dit is pas leven, wij hebben niks en zij hebben alles'. Zo heeft hij me op weg geholpen naar het verlangen om Rooms te worden", vertelt Hilberts. "Maar dat is niet gebeurd. Maar onze ouders, die elkaar niet mochten, zijn dikke vrienden geworden."
Samen met haar nicht, Aly Dekker-Scholte, ging Hilberts aan de slag met een boek. "Zij is mijn nicht en ze kan schilderen. Maar ze had nog nooit geïllustreerd, dus ze vroeg 'mag ik het proberen?'. Nou, natuurlijk. Dus toen zijn we aan het werk gegaan en het boek is in maart uitgekomen."
Het resultaat mag er zijn: Een boek 'tot lering en vermaak'. Hilberts hoopt dat haar verhaal anderen inspireert om ook te gaan schrijven. Ondanks dat ze verschillende kinderboeken schreef, vindt ze zichzelf geen echte schrijfster. "Als ik het kan, dan kunnen anderen het ook. En mensen mogen me altijd vragen om te helpen het in gang te zetten. Ik heb het ook moeten leren."
Desalniettemin was ze wel gewend om een eigen boek in hand te hebben. "Maar het heeft nu wel iets extra's, omdat we het samen deden. Ik ben dit keer meer trots dan andere keren."