Ds. A. Verschuure wist al in december dat hij naar Genemuiden moest
(door Enrico Kolk)
GENEMUIDEN – “Ik ben niet echt een stadsmens”, zegt ds. A. Verschuure. Vorige week deed hij intrede in de gereformeerde gemeente van Genemuiden, nadat hij een week eerder in die plaats kwam wonen. Een hele overstap, vanuit het ‘grote’ Capelle aan den IJssel naar het toch wat kleinere Genemuiden.
Wat dat betreft hoopt hij op ‘beter wonen’ in Genemuiden. “Maar ik ben hier alleen gekomen om omdat het Gods roeping is”, vertelt hij over zijn vertrek uit de Randstad. Vorig jaar augustus werd hem al duidelijk dat hij Capelle moest gaan verlaten.
“Ik heb daar in de intrededienst vier dingen over gezegd: Dat ik moest preken, dat had de Heere me op mijn ziekbed duidelijk gemaakt. Daarnaast ook wat ik moest preken, in de maanden daarna. Daarna ook waar ik moest preken en tot slot ook wanneer. Want ik moest wachten.”
Het geduld van de 50-jarige predikant werd op de proef gesteld, nadat het gezin aan tafel Jesaja 52 las. “Vertrekt, vertrekt, gaat uit van daar”, citeert Verschuure uit het Bijbelhoofdstuk. Hij moest weg uit Capelle.
Vorig jaar april werd hij met corona in het ziekenhuis werd opgenomen. “Toen sprak de Heere dat het virus mij niet het leven zou kosten.” ‘Ik zal niet sterven, maar leven; en ik zal de werken des HEEREN vertellen’, was de Bijbeltekst die hem dat duidelijk maakte.
“Ik dacht toen dat dat in Capelle zou zijn”, vertelt hij. Maar een paar dagen na het lezen van Jesaja 52 klonk aan tafel Jesaja 55: ‘Want Mijn gedachten zijn niet ulieder gedachten, en uw wegen zijn niet Mijn wegen’.
“Ik heb ermee geworsteld vanaf augustus”, zegt de predikant. “Ik wist toen dat ik weg moest, maar niet waarheen. En dat heeft geduurd tot begin december. Ik kreeg toen een beroep uit Stolwijk. Dat was het moment dat de Heere me liet zien dat de prediking niet ongezegend was, maar dat ik als een Jona (een Bijbelse profeet, red.) schuldig was. De Heere gaf zegen en ik was een knecht met schuld en zonde en het niet meer waard om nog een gemeente te krijgen.”
Verschuure ging in gebed, zoals ook Mozes in het Bijbelboek Exodus: ‘laat mij nu Uw weg weten’. “Vorig jaar juli was ik op een begrafenis en daar was ook een ouderling uit Genemuiden”, blikt hij terug. “En terwijl we naar het graf gingen, wees de Heere me op die man. En dat voorval bracht de Heere terug in december. Toen wist ik: ‘Je moet van de Heere naar Genemuiden’.”
Dat leek heel snel te gaan, want de kerkelijke gemeente zou een paar dagen later een dominee kiezen om te beroepen. De kerkenraad stelde er twee voor, waaronder Verschuure. Hij werd het niet. “Ik wist dat eigenlijk al omdat de Heere had gesproken dat ik niet in der haast zou mogen vertrekken (Jesaja 52:12)”, vertelt hij.
Het wachten – door de predikant omschreven als een ‘beproeving’ – duurde lang. Uiteindelijk kreeg hij op 11 maart wel een beroep uit Genemuiden, dat hij de volgende dag aannam. Dat betekende afscheid nemen van Capelle aan den IJssel en verhuizen naar Genemuiden.
Afscheid nemen van een kerkelijke gemeente in coronatijd, is ‘best moeilijk’, vindt hij. “Eigenlijk de hele coronatijd. Je hebt een stuk minder verbondenheid.” Er werd een ‘walk-by’-afscheid georganiseerd in een school.
En toen kwam Genemuiden. Op Bevrijdingsdag betrok Verschuure met zijn vrouw, twee dochters (21 en 18) en zoon Adriaan (12) de pastorie die al ruim twee jaar leeg stond. Daarnaast woont buitenshuis nog een dochter (26) in Woudenberg/Scherpenzeel, die van vrijdag tot maandag ook altijd in de pastorie aanwezig is. De dochter van 18 woont in de week vanwege haar studie regelmatig in Waddinxveen. De dochter van 21 verkeert voorlopig in Ursula in Leiden vanwege gezondheidszorgen.
Een kleine week na de verhuizing volgde de verbintenis aan de kerkelijke gemeente. “We hebben het verdeeld in een bevestigings- en een intrededienst en een Hemelvaartsdienst, zodat zoveel mogelijk mensen er toch bij betrokken konden zijn.”
De gereformeerde gemeente houdt, vanwege de coronatijd, drie diensten per zondag waar dat er normaal twee zijn. Verschuure preekt in alle drie diensten en houdt drie verschillende preken. “Ik heb de verwachting dat we dit jaar nog de drie diensten zullen hebben”, zegt hij. “Maar ik hoop dat we volgend jaar weer gewoon als gemeente samen kunnen komen. Het is wel leeg nu en dat blijft een stukje pijn doen. Ik zou graag de kerkdeuren open willen zetten, maar we moeten wel voorzichtig zijn."
De gemeente heeft nog vijf weken catechisatie voor de boeg. In die weken gaat de nieuwe dominee alle groepen langs. “Dus ik zal alle catechisanten ontmoeten”, weet hij. “En er is nog een middag voor de zondagsschoolkinderen, waar ik ook bij ben.”
Daarnaast krijgt hij, als welkom, een fotoboek van de hele gemeente, zodat de gezichten toch vertrouwd zullen zijn. Mogelijk kan er rond zijn verjaardag, in oktober, toch iets georganiseerd worden waarin er ontmoeting mogelijk is.
"We verwachten hier als gezin een stukje warmte en betrokkenheid te ontvangen”, zegt de predikant. "En we hopen hier onze plaats te krijgen. Maar waar je het meest naar uitziet is dat de Heere Zijn Woord zegent tot bekering van onbekeerden en dat Gods kinderen mogen worden onderwezen. De kerkenraad staat met hartelijke liefde om me heen, dat heb ik al gemerkt.”