Zeeschip Hendrika Margaretha blijft zo'n drie weken in Hasselt
(vervolg van voorpagina)
Dat het schip aangemeerd is in Hasselt, is simpelweg een direct gevolg van de regelgeving. Vanaf volgend jaar is het verplicht om een ballastwaterreiniger aan boord te hebben. Die wordt er momenteel ingebouwd.
“En als we dan toch in Hasselt willen liggen, kunnen we dat misschien hiermee combineren”, legt De Koning Gans de achterliggende gedachte uit. “Ik heb het schip natuurlijk samen met m’n broer. En als we dan hier liggen, kunnen we tegelijk ook allebei dichtbij huis zijn.”
Een min of meer unieke situatie. De broers varen om en om een maand. “Dus het is maand op, maand af”, legt de schipper uit. Onderaan de streep is hij een halfjaar bij zijn gezin en een halfjaar weg. “Dat maakt het weleens lastig”, vindt hij. “Want je bent altijd weer een maand weg. Maar even uit de hectiek is ook wel fijn, je zit als het ware op je eigen eiland.”
En hij voelt zich niet alleen op het schip, benadrukt hij. “Je hebt je ploegje om je heen. En als je goede bemanning hebt, dan is het gewoon heel fijn en rustgevend om te varen. Het is zo anders als het leven op de wal.”
En dat geldt met name voor de coronaperikelen. “Dat zie je wel op televisie, maar je staat op het schip redelijk buiten de hectiek.” Toch had het wel, soms zelfs ingrijpende gevolgen. “Als je in een haven komt, heb je wel restricties. Of als je ergens in het buitenland een weekend ligt, kon je geen rondje op de wal doen. Dat kan nu gelukkig wel weer.”
Maar soms waren de gevolgen wel heftiger. “We varen met twee Nederlanders en drie Filipijnen”, zegt De Koning Gans. “Dus met bezoekers moet we uitkijken. Als je corona op het schip hebt, dan ligt het schip stil. En de Filipijnen konden niet naar huis vliegen. Zij waren soms langer dan acht maanden aan boord, dat was wel ingrijpend.”
Inmiddels krijgt De Koning Gans wel bezoek aan boord. Zo was er maandag nog een schoolklas die een kijkje nam. “Die hadden de dag van hun leven”, lacht hij. “Maar je kunt niet de hele tijd rondleidingen verzorgen. Dan zou je een keer apart hier moeten liggen.”
Animo is er wel, merkte hij al. “Het is leuk om dat laatste stukje hierheen te varen, hier aan te komen en dan te zien hoe enthousiast de mensen zijn. Bijna iedereen wil wel even aan boord kijken. Maar dat moeten we reguleren, want anders komen we niet aan werken toe.”
Mensen vinden het indrukwekkend hoog, merkt hij. “We zijn ook dieper als we geladen zijn. Maar dan mogen en kunnen we hier niet door, want we gaan dan vijf meter diep.” Zelf noemt hij het schip ‘niet zo bijzonder groot’. “Het is een schip van 3.000 ton, 81 meter lang en 12 meter breed. Net kwam hier nog een schip langs van 110 meter lang”, vertelt hij.
Of het schip, dat naar het zich laat aanzien zo’n drie weken in Hasselt blijft liggen, nog eens terugkomt, weet hij nog niet. “Vroeger voer je het hele jaar door, dus dan keek je ook uit naar de kerstdagen. Dat was dan een soort vakantie. Maar nu we toch maand op, maand af zitten, is dat niet meer zo belangrijk.”
En een vakantie is het in dit geval zeker niet. “Je bent alsnog elke dag op het schip, het is druk”, vertelt hij. Als het onderhoud klaar is en de ballastreiniger ingebouwd, vertrekt het 81 meter lange schip weer.
Waarheen, dat is nog onbekend. “Meestal varen we op Scandinavië, Zweden, Denemarken, de Baltische Staten, Engeland, Ierland en Frankrijk”, somt De Koning Gans op. “We vervoeren heel veel granen zoals tarwe en brouwgerst.” Oorspronkelijk was de lading vaak hout. “Maar dat is minder geworden in 2008, vanwege crisis. Toen zijn we overgegaan naar granen.”
Onderweg passeert hij veel verschillende landen. “Uniek”, noemt hij het huidige uitzicht op Hasselt. Maar aan unieke beelden is de Hasselter wel gewend. “We zien heel veel moois.”
Aankomst
Fotograaf Gerrit Slurink was aanwezig bij de aankomst van het schip. "Familie en bekenden stonden het schip al op te wachten en ook de gasten van de campers genoten van het schouwspel waarbij het schip ter hoogte van Schagen draaide en daarna afmeerde voor de camperplaats", vertelt hij. "De gasten genoten ervan en waren druk met foto's maken en filmen van het afmeren. Dat hen het uitzicht op het water werd ontnomen was voor hen bijzaak.”
