Het tuinpad van mijn vader (21):
Aan de kolk hoort de christelijke mavo
Erik Driessen beschrijft in de rubriek Het tuinpad van mijn vader (uit Het Dorp van Wim Sonneveld) wonderschone en spuuglelijke plekken in Zwartewaterland. Hij struint door Genemuiden, Hasselt en Zwartsluis op zoek naar jeugdherinneringen en bijzondere geschiedenissen.
Mijn oude school in Genemuiden gaat in de verkoop, mijn oude school in Zwartsluis heeft plaatsgemaakt voor een nieuwbouwwijkje. Alles gaat immers voorbij. Steeds meer verleden, steeds minder toekomst. Gebouwen waarin je het gevoel had dat het leven een eeuwigheid zou duren, worden opgeslokt door de tijd. In Zwartewaterland doen we dat over het algemeen niet met leedwezen. De slopershamer wint het hier uiteindelijk altijd van het sentiment.
En dus kijken we bij de kolk niet langer uit op een karakteristiek schoolpand waarin kinderen langzaam volwassen worden, maar op een appartementencomplex waar mensen straks ongetwijfeld met veel plezier wonen. Ik zal er niet aan kunnen wennen. Aan de rand van het water hoort de christelijke Mavo. Met een krakkemikkige sportzaal, een lekkend brommerhok en een bijgebouw met een potkachel in het midden waar je beter je schooltas niet op kon leggen.
Als ik over de kolk kijk zie ik geen moderne woningen, maar Teun Wijnbergen die kaarsrecht achter een lessenaar staat, Leo Kaan die wild gebarend geschiedenis geeft en het skelet van Gelling met natuurlijk weer een stiekeme sigaret tussen de tanden. Ik denk terug aan die dramatische schaatstocht naar Belt-Schutsloot, een eerste dronkenschap, avonden in Havenzicht, schoolkamp in ZuiPwolde, gerecyclede handvaardigheid opdrachten in het hok van Elferink en uiteindelijk de diploma-uitreiking in gebouw Vrede.
Je had het gevoel dat met dat papiertje het leven een beetje begon. Op naar een school in Zwolle, op zoek naar een loopbaan, op jacht vooral naar een leven met wat meer spanning en avontuur dan te doen gebruikelijk in Genemuiden en Zwartsluis. Wist ik veel. Mooier dan tijdens die schooltijd werd het zelden. De gedachte dat alles nog moet komen. Dromen die nog niet zijn getransformeerd in nachtmerries en onbezonnenheid die nog niet is vastgeroest in sleur en systemen. Om over de maandelijkse hypotheeklasten nog maar niet te praten.
Over een paar weken word ik vijftig jaar. Gek genoeg heb ik het gevoel dat die tijd van de christelijke mavo nog maar net achter me ligt. Het gevoel dat alles nog moet losbarsten is desondanks al lang verdwenen. Je moet een beetje haast maken, anders neem je dromen en ambities mee naar De Schans, De Meente of De Hazelaar. Als die tegen die tijd niet al lang verpletterd zijn door draglines, sloopkogels en bestuurders met wilde plannen.
Alles gaat immers voorbij. Niemand kon er zo mooi over spreken dan Leo Kaan.
Gek genoeg heb ik het gevoel dat die tijd van de christelijke mavo nog maar net achter me ligt