Memory TV
(door Jan Blei)
Dat eerste zwart wit teeveetje: een mirakel. De dood van Koningin Wilhelmina in ‘62, Reinier Paping, de barre elfstedentocht van ‘63. Die andere dood: John F. Jennedy, ik zit te weken in een zinken tobbe wanneer ma de keuken binnen komt rennen met het fatale nieuws. Onvergeetbaar, met z’n allen rond een kastje dat de wereld naar binnen slingert, zwart wit, it’s magic.
Little John die salueert wanneer de kanonnen werden afgeschoten, Caroline die een verpletterende indruk maakt op dit jongenszieltje, en natuurlijk de onvergetelijke Jackie, verscholen achter haar voile.
Zij gaat er later met de Griekse reder Onassis vandoor. Namen: Lee Harvey Oswald, Jack Ruby, Lyndon B. Johnson. Dat beelden van de moord op Kennedy staan nog altijd op m’n netvlies gegrift.
Dat teeveetje heeft een paar knopjes, zenders zijn er nauwelijks, iedereen dezelfde idolen. Het is 9 oktober 1967, ik ben twaalf, we kijken naar het kastje.
Hoepla, ik zie een krant: Trouw. Tergend traag gaat de krant naar beneden, daar zit ze. Phil Bloom, poedelnaakt. Met ogen op steeltjes staar ik naar de blote vrouw. ‘Lelijke lijs’ mompelt m’n moeder, pa zegt niets, ik ook niet, ik kijk alleen maar en slik snorkelend wat speeksel weg.
Het is geen vetpot bij ons thuis. Pa en ma knopen de eindjes zorgvuldig aan elkaar, ze bezorgen me een onbezorgde jeugd, zonder veel malheur. M’n zussen introduceren muziek: Francoise Hardy, Johnny Hallyday, Dave Berry, Pat Boone, Elvis en al die andere coryfeeen die eindigen als plakplaatje aan de slaapkamerwand.
Ik lees ‘Sjors en Sjimmie’ en de ‘Pep’. Ma leest me dagelijks voor en combineert beroemde sprookjes met de namen van plaatselijke ondernemers. Drogist Kats en bakker Kampherbeek zijn prominent aanwezig in haar vertellingen. Het kan niet anders of mijn bescheiden gave om muzikale vertellingen in elkaar te steken, komt bij haar vandaan.
De kleuren teevee komt begin jaren zeventig ons huis binnenwaaien. Nog altijd barst het niet van de zenders. Ik ben een onbedaarlijke fan van Creedence Clearwater Revival. In 1970 gaat Toppop van start. Ad Visser is de presentator. Nooit, maar dan ook nevernooit komt een song van CCR voorbij. Het is een enorme frustratie, ik weet dat Duitsland de songs van Creedence wel brengt. Ik draai me een ongeluk aan de sneeuwknoppen op teevee om iets van CCR op te vangen, dat lukt nooit. Ma vlucht naar de keuken wanneer ik John Fogerty en CCR op de draaitafel leg. Ze is geen fan van mijn muzikale voorkeuren, maar legt me geen strobreed in de weg.
Ma is van Mantovani, James Last, de grote klassieke Ouvertures en de voice van Kiri Te Kanawa. John Fogerty is van: ‘YEAAAAAAAH’!
Different worldzz, gouden tijd!