Kalverliefde
(door Jan Blei)
Ik heb een laatje met liefdesbrieven.
Het is lang geleden dat ik ze gelezen heb. Afgelopen week meldt dochterlief dat ze door de brieven is heengewandeld. Niet onlangs, maar wat langer geleden.
Sindsdien vraag ik me af waar mijn laatje gebleven is. Het oorspronkelijke kastje is foetsie, het laatje dus ook. Het betekent dat ik mijn liefdesleven op een ander plekje heb gedeponeerd. Het probleem is dat ik niet weet waar. Mijn dochter weet het ook niet.
Laat ik er direct maar duidelijk over zijn, die vroege brieven zijn geschreven in een taal waar ik me absoluut niet senang bij voel. Ze zijn emotioneel, puberotisch, erg persoonlijk en niet bedoeld om ooit in gedrukte vorm te verschijnen.
Toch zijn het documentjes die ik graag weer door m’n vingers laat glijden, al was het alleen maar omdat ze van mij zijn, en van niemand anders. Mijn eerste briefje gaat volgens mij over een vroeg bezoek aan Genemuiden. Ik ben tambour bij muziekvereniging Voorwaarts en paradeer door de straten van het Overpontse. Het uniform vervult me met trots en als een ijdele Kraanvogel wandel ik al trommelend in het rond, op zoek naar ‘ogen’ en voorzichtige rondingen van jonge meiden.
Hoe oud ik ben? Ik vermoed een jaar of twaalf, dertien. Ik heb nog altijd wat namen paraat: Dineke N. weet ik zeker, Hennie ook, maar van meisje Post ben ik de voornaam vergeten, terwijl zij de meeste indruk op me maakt. Volgens mij een zusje van de drummer van the Firestones, zie haar gezicht nog altijd voor me.
Wanhopig mooi, die eerste voorzichtige voetstappen op het pad van de sjans. Later ben ik veelvuldig aanwezig in Genemuiden; eerst bar de Nachtweg, Gait de Poes, Karbonade Alley, later met langer lopende love-storiezz.
En nee, ik ben geen Casanova, geen Clark Gable. Versieren ligt me niet zo. Ik verkeer nogal eens in het stap-gezelschap van Flip en Kees, prachtige kerels die nog altijd actief zijn op de socials. Een aparte vermelding verdienen de jongens en meiden van de MAVO Era, zij staan prominent op mijn netvlies geprint. Ik vermoed dat zij nog wel een tijdje deel uit zullen maken van deze overpeinzingen.
Ik heb het dan over MAVO docent AH, en mede-leerlingen DV, GE, AvR, MvD, HS, JB, MB, JB, DK, BJ en AM. Dat is een Watergate verhaal op zich.
Het is (deels) de club waarmee we een reis naar Cornwall (St.Yves) ondernemen. Vanzelfsprekend maken die verhalen geen aanspraak op volledigheid en weerspiegelen ze slechts mijn mentale gesteldheid van die dagen, maar toch, ze vertellen een bijzonder verhaal.
Die vermaledijde brieven zijn nog altijd zoek. Geen idee waar ze liggen.
Mooi kloten.