Het tuinpad van mijn vader (28): Angstzweet in De Kragge
Erik Driessen beschrijft in de rubriek Het tuinpad van mijn vader (uit Het Dorp van Wim Sonneveld) wonderschone en spuuglelijke plekken in Zwartewaterland. Hij struint door Genemuiden, Hasselt en Zwartsluis op zoek naar jeugdherinneringen en bijzondere geschiedenissen.
Het is dinsdagavond een drukte van belang rondom zwembad De Kragge. Uit auto´s op de parkeerplaats stappen mensen met een zwemtas in de hand. Een enkeling komt op de fiets. Ook zijn er wat mensen die met een hond aan de lijn richting het Grote Gat wandelen.
Elke keer als ik dat water zie, probeer ik jeugdherinneringen voor de geest te halen. Vroeger keek je vanaf hier, in mijn herinnering althans, alleen tegen een hek aan met een bordje dat meldde dat je verboden gebied naderde.
Over de rest van deze omgeving zijn mijn herinneringen haarscherp. Waar zwembaden voor veel mensen symbool staan aan jolijt en plezier, denk ik vooral aan jeugdtrauma´s, regentonnen vol angstzweet en duizenden smoezen die door mijn hoofd schieten. Ik was als de dood voor zwembaden. En dan druk ik het nog redelijk voorzichtig uit.
Als oorzaak voer ik vaak een kind-ervaring op: ik zou als peuter op de bodem van een hotelzwembad zijn beland. Het waarheidsgehalte van dat verhaal is vrees ik nihil: mijn ouders verloren me over het algemeen geen seconden uit het oog, al helemaal niet in een zwembad.
Desondanks is in die jeugd een onbekende watervrees geboren. Als we op vrijdagochtend met de Ichthus-school per bus naar De Kragge werden vervoerd, was ik zo goed als standaard ziek. En als ik niet ziek was, had ik wel zogenaamd eczeem of ondraaglijke pijn aan een willekeurig lichaamsdeel.
Diploma A was dan ook jarenlang veel te hoog voor mij gegrepen. De lessen van Rob Spijkerman waren niet aan mij besteed en toen Genemuiden zowaar een eigen overdekt zwembad kreeg, konden ook die docenten weinig met mij beginnen.
Pas op hoogbejaarde leeftijd kreeg ik de zwemtechnieken onder de knie. Sportdocent Koning van de christelijke Mavo komt die eer toe.
Sindsdien beperk ik zwemmen tot een absoluut minimum, al kom je daar met twee opgroeiende basisschoolleerlingen niet altijd onderuit.
Een rustig zwembad is voor mij geen probleem. Zijn er doerakken of belhamels die met water spetteren of stevige golven produceren, dan haast ik mij nog steeds zo snel mogelijk naar de veilige kant. Een held heeft er nooit in mijn geschuild.
Ik was bang dat ik die angst over zou brengen op mijn kinderen. Die knalden in De Kragge echter met opvallend gemak naar een paar zwemdiploma’s. Toen ze mochten afzwemmen onder toeziend oog van al die trotse ouders en grootouders, had ik vochtige ogen.
En de natte plekken onder mijn oksels, hadden die dag niets met angstzweet te maken.