Charlie
(door Jan Blei)
is dood. Het bericht kwam binnen als een bom. Na Brian Jones, de tweede Stone die het tijdelijke met het eeuwige verwisselt.Terug naar de jaren zestig: the Beatles maken furore, veroveren de wereld en jagen horden jonge meiden op stang. Kijk de beelden terug en geniet: jaren zestig brilletjes, open gesperde kelen, wijde pupillen, samengeknepen billen en een tsunami van geluid, vooral in de wat hogere frekwenties.
Vier jongens op een podium. De schrik van miloenen ouderen; lange haren, deinende lijven, gulzige ogen en liedjes die het betamelijke bijna overschrijden. Ik zie het in zwart wit: de haardossen, de jasjes, het drumstel, het (on)fatsoenlijk geile, het psychotisch euforische, de waanzin, het grandioze, het fantastische en wat je dur verder nog aan omschrijvingen aan toe wilt voegen.
The Beatles breken de ban, ze rekenen voorgoed af met de duffe jaren vijftig en lanceren een ander universum. Voor jongeren gaat een nieuwe wereld open, niets zal ooit nog hetzelfde zijn, het oude is voorbij, de revolutie is begonnen.
Dan is daar die andere band: the Rolling Stones. Gaat het bij the Beatles nog om wat afkeurend commentaar en schrik, bij het geluid van the Stones daalt een zwart gat op de wereld neer. Jagger en consorten hebben het over ‘Sympathy for the devil’ en ‘Paint it Black’.
Ontzet slaat de fatsoenlijke ouwe garde de omkering van alle vertrouwde waarden gade en spreekt er diepdonkerbruin schande van. Dat help niet, the Stones veroveren de planeet met vuile rock en ontwikkelen zich tot tegenpool van de brave Beatles. Jarenlang blijft het bestaan: ben je van the Beatles of the Stones?
Ben je van (min of meer) populair (on)fatsoen, of kies je voor het vuige werk van Jagger en z’n bende. Eerlijk is eerlijk; ik ben wat meer van het ontregelende van the Stones. Het is vetter, rauwer en gemener dan het meer geciviliseerde van the Beatles. Meer dan een halve eeuw na dato maakt het allemaal niet zoveel meer uit.
Beatles en Stones zijn min of meer gelijkgeschakeld, de één is voor de één, de ander voor de ander. Duidelijk is wel dat beide bands hun stempel hebben gedrukt op de popmuziek en onvergeetbaar de geschiedenis ingaan. Het vuile van the Stones heeft het wat bravere van the Beatles in band-leeftijd ver overtroffen. Het betekent niet dat het één beter is dan het ander.
Smaken verschillen. Ik kijk met warme gevoelens terug op de geschiedenis van beide bands. Nu ze langzamerhand van het podium verdwijnen, besef ik eens te meer hoe belangrijk ze zijn geweest voor de ontwikkelling van de moderne jongerencultuur.
Brian, John en George zijn eerder vertrokken.
Charlie gaat nu.
Helden 4ever!