Het tuinpad van mijn vader (40): Liefdesperikelen nemen een wending rondom de Biestemerk

De Biestemerk gaat door, las ik in de krant van vorige week.
Onmiddellijk stegen de dampen van de oliebollenkraam op naar mijn neus. Ik hoorde in mijn hoofd het geklingel van de zweefmolen.

Pakweg 51 weken van het jaar zou ik dat als irritant betitelen, die ene week rond de derde dinsdag van oktober klinkt het als een ingenieus uitgevoerde symfonie. Zeker in combinatie met dat geroezemoes van duizenden marktbezoekers. 

De keren dat ik als kind over de Biestemerk liep, kan ik me eigenlijk niet meer zo goed herinneren. Ongetwijfeld kwam ik net als andere jonge Genemuidenaren met karrenvrachten aan cadeaus thuis, maar bezeten van de Biestemerk waren ze bij ons thuis niet.