Proat van Eddy: 'Crisis'
(door Eddy Beens)
Dat we in bijzondere tijden leven is voor iedereen wel duidelijk. We rollen van crisis naar crisis of we blijven erin hangen. De kabinetsformatie schiet niet op, terwijl het land schreeuwt om daadkracht.
Het schijnt nu zover te zijn dat de 'ego's’ even geparkeerd zijn en er binnenkort witte rook komt. Het wordt ook tijd. Daarnaast hebben we de klimaatcrisis. Daarover was een top in Glasgow. Nederlanders wil dan weer een voorbeeldfunctie vervullen. De delegatie uit ons land ging namelijk per trein. Steengoed idee.
Sinds dit weekend ben ik ook definitief om. Eigenlijk was ik dat al. Dat de rest van de deelnemers per milieubelastend vervoer kwam doet schijnbaar niet echt ter zake. Er werd zelfs een besluit genomen. Vanaf 2030 komt er een verbod op ontbossing.
Je vraagt je eigenlijk af waarom dit niet gewoon op 10 november 2021 kan ingaan. Lijkt me ook wat meer effect te hebben, maar blijkbaar moet er eerst nog wat worden verdiend door corrupte en doortrapte regiems in Zuid-Amerika en elders in de wereld. Van de coronacrisis zijn we ook nog lang niet af. We denken soms als mensheid dat we alles kunnen controleren.
Aanvankelijk leek het erop dat we de hele zomer en winter konden 'dansen met Janssen'. Ik ben niet verder gekomen dan wat kleine pasjes. Vrees dat we weer in een soort lockdown komen en onze vrijheid weer even kwijt zijn.
Is dat laatste erg dan? Het ligt eraan hoe je het bekijkt. Het gaat vooral om dat we niet meer kunnen gaan en staan zonder dat we aan allerlei regels moeten voldoen. En om eerlijk te zijn, wen je er ook weer aan. Het moet blijkbaar nog even. Toch knaagt het. We zijn onze 'vrijheid' kwijt. Nu is vrijheid een groot begrip.
Afgelopen weekend was ik in Berlijn. Bijna klimaatneutraal heen gereisd per trein. Prachtige stad, en als het om vrijheid gaat misschien wel een symbool voor de hele wereld. Je ontkomt niet aan de bijzondere geschiedenis. Uiteraard bezoek je Checkpoint Charlie en het museum dat de geschiedenis van de Muur weergeeft. Veel bekende beelden, maar nog meer ontroerende verhalen.
Je kunt je bijna niet voorstellen hoe verdeeld de stad moet zijn geweest vanaf 1961 tot 1989. Families die van de ene op de andere dag 'verscheurd' werden. Elk vorm van vrijheid werd aan de oostkant de kop in gedrukt, terwijl in het westen het kapitalisme hoogtij vierde. Dat laatste pakt ook niet altijd goed uit, maar de vrijheid is een groot goed. De vrijheid die we nu nog even moeten inleveren, komt echt wel weer terug en staat in het niet bij de geschiedenis van de Muur. Lopend langs de Muur krijg je een beeld wat niet vrij zijn betekent. Dan is ons 'nu niet helemaal vrij zijn' maar klein leed.