Kerstfeest
(door Jan Blei)
Memoriezz. Er is een kerstboom aan de vd Meulenstraat. Geen grote boom, maar een boom die past in ons kleine knusse huisje. Doosjes; doosjes met schatten worden tevoorschijn gehaald.
Zilveren vogeltjes met staartpluimpjes, kwetsbare balletjes in rood, blauw en goud. Engelenhaar, een piek, en zilverkleurige linten. Echte kaarsjes ook. De geur, de warmte, het winterlicht, het zit nog allemaal in mijn systeem. In de kerk verrijst een immense kerstboom, behangen met ontelbaar veel lichtjes, en een rijke verzameling aan ballen. Wat een geluk, wat een weldaad om op te groeien in een sfeer van harmonie, met aandacht voor eenvoudige dingen.
Suikerbrood hoort erbij, krentenwegge ook. Dik beboterd gaan de plakken naar binnen, als manna dat uit de hemelen is neergedaald. Het regent ansichtkaarten, er zijn durbij waar ik urenlang naar kan kijken. Boerderijtjes verscholen in de sneeuw, omringd door strakgevroren velden, een enkele rookpluim uit de schoorsteen. We zijn met ‘n vijven; pa, ma, m’n zussen en ik. Ik ben een nakomertje, zeven jaar jonger dan de zus die boven me komt.
De winters zijn koud, de slootjes bevroren. Achter een stoel probeer ik de schaatskunst machtig te worden. Koude handen, smalle ijzertjes, veters die niet meewerken, chocolademelk, visjes die dood omhoogkijken, vastgevroren in de ijsvloer. Schaatswedstrijden op de dorpsgracht: winnen, verliezen van Henkie Elken.
De houten slee waarmee we de winterse wereld te lijf gaan. Herinneringen die weigeren te verdwijnen, die met het stijgen der jaren, belangrijker en belangrijker worden, omdat ze zoveel warmte en geluk met zich meedragen. Gaandeweg ontwikkel ik me tot een knaapje dat graag z’n eigen creativiteit aan de laatste weken van december toevoegt.
Ma kookt alsof haar leven ervan afhangt: witte bonen in tomatensaus, snijboontjes, met een achterafje dat hemels genoemd mag worden: bitterkoekjes-pudding. Het finale moment is de bijbel-lezing die ik mag verzorgen. Ons gezelschap heeft de buikjes rondgegeten, wat rest is de verzaligde rust van een hemelse kerst. Mijn salvo moet nog komen. Ik sla de Bijbel open, mag zelf bepalen waarover het gaat, en neem me voor de boel een beetje op te stoken. Iedereen is ingedut.
Wanneer ik vervolgens meld dat Paulus met een Boeing-747 richting Damascus is vertrokken, wordt de familie met een ruk wakker. Ze kijken me aan alsof ze het in Keulen horen donderen. Ik ontdek hoe belangrijk woorden zijn, hoe fijn het ook is dat ik woorden vind.
Nog altijd is de periode tussen kerst en oud- en nieuw de meest gelukzalige periode van het jaar. Het katapulteert me terug naar de dagen van ooit. Het leven met m'n ouders, het belang van tradities, de onverslijtbare herinneringen, en de zoektocht naar dat volmaakte ansichtkaartje van ooit.
Heerlijk! Fijne dagen allemaal!