Ond
Beernd en Mina waarn uut eten,
Kleine Piet die moch ook mee.
’t Eetn smeuk eur saemm veurtreff’lijk,
Zie waarn werk’lijk iel tevree.
’t Was allient een bietien vule,
En weggooin: dat is zunde, toch?
Dus vreug Beernd um een zaekkien.
I-j zee: “’t is veur de ond genog!”
“Uj, uj!” reup kleine Piet in ’t rond,
“Wi-j kriegn eindelijk een ond!”