Zachte rondingen
(door Jan Blei)
Het is 15 februari 2022, bijzondere dag. Ik ben jarig; 67 om precies te zijn, pensionado, onderweg naar de herfsttij der dingen. Terugblikkend op al m’n verjaardagen, is er maar eentje die er met glans tussenuit springt. Het is 1968; van m’n ouders krijg ik een schilderijtje van Ivanhoe -alias Roger Moore- kado. Mijn hemel, wat ben ik er blij mee. Nooit vergeten.
Waarom springt mijn dertiende er tussenuit? Ik zou het niet weten. Ik zit in de pre-puberteit, lees de PEP, en kijk Ivanhoe, Bonanza, Rawhide, Walter and Conny, en the Thunderbirds. Andere verjaardagen gaan aan me voorbij, alleen de dertiende staat in mijn geheugen gebeiteld.
We zijn net verhuisd van de vd Meulenstraat naar de Purperreigerlaan, vijftig meter verderop. Ma moet huilen wanneer we het oude nest verlaten voor nieuwbouw. Misschien is dat het, grote veranderingen, die een stempel drukken op mijn herinneringen. Wanneer ik vanuit het slaapkamerraam naar het westen kijk, zie ik mijn geboortehuis.
Best een raar ding; wanneer we trouwen, verhuizen we naar de Berkenlaan, dat is honderd meter de andere kant op. Ik draai rondjes, cirkeltjes. Nog weer later kopen we onze huidige woning aan de Sportlaan, terug richting vd Meulenstraat. Ik heb dus altijd in hetzelfde buurtje gewoond.
We kijken uit op het oude voetbalveld van DESZ. Ons buurmeisje noemen we brulboei, met Harm en Ippie oefenen we balletjes op de lat schieten, en konkelen ons een ongeluk. Landverovertje hoort er ook bij, net zoals Stratego en Monopoly.
Verjaardag na verjaardag gaat voorbij, maar nooit herhaalt zich het gevoel van m’n dertiende. Nou ja, er zijn nog een paar momenten uit m’n vroege jeugd die om aandacht schreeuwen. Juf van Goor deelt stempeltjes uit wanneer we jarig zijn of een taal/rekenoefening goed hebben uitgevoerd. Die stempeltjes zie ik nog altijd voor me, onuitwisbaar belangrijk.
Kom ik toch weer uit bij het meest belangrijke van de vroege dagen: juf van Asselt. Een juf waar ik onbedaarlijk verliefd op word, eerste klas lagere school. Nooit vergeten hoe ze achter dit mannetje stond, mijn opdrachten controleerde, en zacht en nauwelijks voelbaar, per ongeluk, haar zachte rondingen over mijn schoudertje liet glijden.
Een jaar later was ze spoorloos verdwenen. Dat deed me verdriet, onnoembaar veel verdriet. Juf van Asselt rook naar Frezia’s, wist wie ik was, en schreef een lief briefje naar m’n ouders toen ik Sinterklaas vroeg om een horloge aan m’n moeder te schenken.
Natuurlijk had ik nog geen benul van seksualiteit, maar die lichte touché van haar zachte rondingen maakten verwarrende dingen in me wakker die ik ‘never nooit’ vergeten ben. Ik weet niet wat juf van Asselt geworden is. Wist ik het maar wel.
Ze was grensoverschrijdend mooi!