A Whiter Shade Of Pale
(door Jan Blei)
Afgelopen week overleed Gary Brooker, gezicht en stem van Procol Harum. Hij schreef een handvol onvergetelijke songs, waarvan A Whiter Shade Of Pale het bekendst is geworden. We schrijven 1967; ik ben twaalf, nauwelijks droog achter de oren, en word omver gekegeld door een magische song die uit de transistor knalt. Het intro is betoverend, kent z’n gelijke niet en danst wekenlang rond in m’n hoofd.
Pas veel later begrijp ik dat ‘67 de ‘Summer of Love’ wordt genoemd en de geschiedenisboeken ingaat als het onbetwiste hoogtepunt van de flower-power cultuur. Het liedje zit zo in mijn systeem gemetseld dat iedere keer wanneer het voorbij komt, de rillingen over m’n rug gaan. Er is wat mij betreft geen song die de sfeer van die dagen beter weergeeft.
Sarasani Texel gaat z’n tweede jaar in, de wereld zindert van opwinding; vrijheid, peace en een losser wordende seksuele moraal domineren de wereld, en dit mannetje dient z’n weg te vinden in die snel veranderende wereld. Dat gaat niet zomaar; m’n moeder moet niets hebben van langharig werkschuw tuig, en stelt alles in het werk om me te vrijwaren van de verderfelijke ontwikkelingen die het Westen bedreigen.
Maar Jantje wandelt over camping Kogerstrand en heeft oren en ogen wijd geopend. Jongens met lange haren, wazige ogen, vreemde mooie meiden met strikken in het haar en afgetrapte spijkerbroeken, overal muziek, beatmuziek. Verderop in Den Burg een ouwe boerenschuur die Sarasani heet, waar volgens ma de duvel tekeer gaat.
Ik raak verstrikt in de beatmuziek, word er vrolijk van en scoor m’n eigen transistortje. Het hek is van de dam, ik besef dat ik erbij hoor, bij deze tijd hoor. Wie de sixtiezz van binnenuit heeft meegemaakt, begrijpt wat ik bedoel. De planeet transformeert, verandert van een gezapige fiftiezz samenleving in een borrelende magmakamer van zichzelf ontdekkende youngsters die ruimte en vrijheid opeisen.
Radio Veronica ontstaat, blaast het oude bestel omver, en stempelt een complete generatie met nieuwe ideeën over vrijheid, vrede en seks. Op Texel weten ze er wel raad mee. De bands die Sarasani aandoen kunnen niet terug, en dienen te overnachten in de schuur of vooraf geboekte hotelletjes. Dat levert een hoop gedoe op met drank, groupies, hasj en ouders die zich in paniek afvragen wat er met hun vakantievierend kroost gebeurt.
Achteraf bezien valt het allemaal reuze mee. Sarasani was, behoudens enkele incidenten, een vrede- en vreugdevol gebeuren. Natuurlijk werd er ‘liefde bedreven’ en de nodige stickies gerookt, maar excessen leverde het nauwelijks op. Over al dat sixtiezz gedoe hing vooral de geur en klank van onsterfelijke songs.
Songs als ‘A Whiter Shade Of Pale’.
RIP Gary Brooker!
We'll never forget.