Intieme perikelen
(door Jan Blei)
Een thema dat de gemoederen bezighoudt, volgens mij is het van alle tijden. Bij ons thuis werd er nauwelijks over gesproken, voorlichting was geen gemeengoed, ik diende de informatie elders te halen. Tegenwoordig is dat simpel te regelen via de digitale kanalen. Zelfs toen Phil Bloom met ontblote borsten ‘live’ op teevee onze woonkamer binnensloop, was er geen educatief vervolg, m’n ouders wisten er geen raad mee. Ik heb ze dat nooit kwalijk genomen, de seksuele revolutie was geen thema.
Via vrienden stak ik genoeg op over ‘de daad’, en deinsde er niet voor terug om een Candy of Chick te halen. Meestal in Zwolle, waar niemand me kende. Seks was een spannend ding, waar een nevel van onwil, onmacht, schuld en sprakeloosheid overheen was gelegd. Blijft bijzonder, nagenoeg iedereen duikt met een geliefde de koffer in, maar het gesprek over die koffer-handelingen kwam slecht op gang. Dat veranderde midden/eind jaren zestig. De seksuele revolutie. Flowerpower, the summer of love, de beat, dope, en de focus op individuele ontwikkeling zette de wereld op z’n kop. Toen vervolgens de pil op het toneel verscheen, was het hek van de dam.
Ik ben nooit een ‘roofdier’ geweest. Tongzoenen was al een ervaring op zich, later kwamen daar de voorzichtige bewegingen naar het vrouwelijk geslacht bij, m’n eerste vriendinnetjes wisten prima waar Abraham de mosterd diende te halen en hoe de vulkaan uit z’n slaap te ronselen. Ik kwam wel aan m’n trekken. Maar de daad, de hete(r) daad, dat was toch echt wel een gebeurtenis die ik jarenlang heb uitgesteld. Zal toch te maken hebben met de onuitgesproken gereserveerdheid van m’n ouders ten opzichte van geslachtsgemeenschap.
Komen we op het terrein van geloofsovertuigingen. Ik ben (met alle respect) geen man van ‘zware kerk’ idealen. Stelletjes publiekelijk aan de schandpaal nagelen omdat ze lichamelijk in elkaar verstrikt zijn geraakt voor het huwelijk en een kind verwachten, gaat me veel te ver. Een jaar of twee verkering gehad met een deerne uit een ‘zware kerk’ in Genemuiden. Ik ging mee naar de diensten, en maakte forse verbale executies mee. Vooropgesteld: vrijheid van geloofsovertuiging is een grondrecht, maar de manier waarop de gemeente met seksualiteit van jongeren omging, deed me denken aan strapatsen die je in het Midden- en Verre Oosten aantreft.
Je wordt nog net niet vogelvrij verklaard, en dat alleen maar omdat je de liefde hebt bedreven. De enige manier om de menselijke soort te laten voortbestaan, en nog lekker ook. Mijn idee: angst voor ‘divine punishment’ is een slechte raadgever. Geniet van het leven, geniet van seks, met respect voor je partner. Nix mis mee!
Nou ja: mijn idee! Ook niet zaligmakend natuurlijk.