Kidzz
(door Jan Blei)
Ze zijn de vreugde van ons leven. We hebben ons evolutionair gezien prima gedragen. Drie kidzz: twee meiden en een jongen. Wanneer ik erop terugkijk zijn de jaren voorbijgevlogen. Onze oudste is 28, de anderen zijn 26 en 24. We hebben een kastje vol video’s waarin hun leven is vastgelegd. Van geboorte tot nu, opdat ze terug kunnen kijken wanneer de behoefte ontstaat. Die behoefte gaat ontstaan, veelal op latere leeftijd. God zij dank, hebben we nooit onoverkomelijke moeilijkheden ondervonden met het groot groeien van de kidzz. Natuurlijk waren er drempels en hobbeltjes, maar nooit een stootblok dat verdergaan onmogelijk maakte.
Mijn partner verdient een groot compliment: zij deed de inhoudelijke component, ik was meer van het invullen van de randvoorwaarden. We hebben ze wat weggebracht, overal naartoe. Naar Takens, schuimpartiezz, naar vrienden en vriendinnetjes, soms op de meest ongelegen momenten met sneeuw, storm en donder en bliksem. We deden het gewoon en trotseerden alles wat ons in de weg zat.
Nooit vergeten hoe ik met de oudste weg kwam bij Heracles-Ajax, en verzeild raakte in een donderstorm waar ik nog de hik van krijg. We reden vijftig in een kleine colonne. De hemel was een kerstboom, de bomen zwiepten, tientallen auto’s langs de kant van de weg, en wij met z’n tweeën onderweg naar Zwartsluis. In de auto ben je veilig, maar zo voelde het niet. Ik zat te wachten op een directe inslag, een knal, een explosie, het is de meest explosieve rit die ik ooit gemaakt heb. Thuisgekomen, na heel veel gebibber, ging de hemel nog één keer tekeer met een atoomexplosie zonder weerga. Goddeloos, wat heb ik een respect voor onweer. Moet nog altijd navragen hoe onze zoon die rit in z’n geheugen heeft opgeslagen.
Later diende ik junior te halen uit Marknesse, een vaag vriendinnetje, maar ja, de dijk was spiegelglad, sneeuw everywhere. Niet harder dan veertig vijftig ging het, ik scheet drie kleuren bagger, zag mezelf al op de kop in de sloot liggen en verwenste de perikelen van de liefde. Het ging allemaal goed, maar de heikele momenten staan nog altijd op m’n netvlies geprint. Ik kijk er met warme gevoelens op terug. We deden het gewoon, weer of geen weer, het leven ging door.
Langzaam groeide het grut groter, verstandig groter, liefdesperikelen natuurlijk, maar altijd behap- en bespreekbaar. Dat is misschien het belangrijkste, alles mocht plaatsvinden, alles verdiende een plek. Onze jongste raapte ik op uit de kroeg, geveld door een verkeerd drankje, midden in de nacht. De zorg van haar vriendjes was hartverwarmend. Alles mocht er zijn, altijd. Ze zijn nu volwassen, heerlijke kinderen die van hun hart geen moordkuil maken. Mijn partner verdient alle lof!
We zijn gelukkige ouders.