Slepertje
(door Jan Blei)
Het is nauwelijks uit te leggen, de betekenis van de Sluziger Sleepbootdagen. Het evenement trekt veel bezoekers, haalt het regionale- en landelijke nieuws, en is een fenomeen waar iedereen met warme gevoelens over spreekt.
Honderden slepertjes trekken naar Zwartsluis, liggen ronkend en dieselend zij aan zij, puffelen erop los en tarten de verbeelding van de tienduizenden die erop af komen en zich afvragen waarom ze zelf niet op het idee zijn gekomen om zo’n schuitje aan te schaffen. De terrassen zitten vol, het bier en de hapjes zijn niet aan te slepen en de zon maakt overuren om het iedereen naar de zin te maken. Zwartsluis heeft goud in handen. Meppelerdiep en Zwartewater vormen het decor van een evenement dat z’n gelijke niet kent.
Ik duik terug in de tijd. Er sluipt een vroege herinnering tevoorschijn: begin jaren zestig, het slepertje op het Meppelerdiep. Buurtschap Het Bosch, de plek waar mijn moeder is geboren, het eerste huisje rechts waar m’n grootouders hun leven hebben geleefd.
Iedere zondag gaan we dur op visite. Richting Meppelerdiep, brug over, linksaf trap naar beneden, en vervolgens richting brug bij het Conradkanaal. Rechts verderop het schuitje van lompenhandelaar de Keije en de Mestbelt, links de schuit van Vermaning. Gevaarlijke tocht, je weet maar nooit of de scharensliep ons de doorgang belet. Belachelijke kinderangst; nooit gebeurd.
Dan de laatste tweehonderd meter naar het huisje van m’n grootouders. Links het dijkje met daarachter het Meppelerdiep, dat bij stormwind en ‘nacht en ontij’ het buurtschap overstroomt. Het is vast geen zondag, maar dat doet er niet toe.
Het water ligt doodstil onder de hemel, een spiegel, geen rimpeling. Ik sta op het dijkje en kijk naar de scheepswerf aan de overkant. Er hangt iets in de lucht. Dan is het daar, een tsjoekend geluid, en de boeg van een kleine sleepboot (met sleep) die vanachter de woning van de familie Friesen het stille, donkere water doorklieft. Het is een betoverend moment.
Het water, de boeg, die doodstil weglopende-, staande golf. Het is een volmaakte beweging, geen schuim, geen rimpeling, alleen maar het vloeiend golven van het wijkende water. Zichtbaar gemaakte stilte.
Zestig jaar na dato staat het moment nog altijd op m'n netvlies gegrift. Ik weet niet waarom, maar voor dit kereltje was het volmaakt, een soort piek-ervaring. Hetzelfde overkwam me later op het station van Zwolle, toen ik voor het eerst een glimp opving van een vertrekkende trein, een Hondekop om precies te zijn.
Mooi, die herinneringen, hoe magisch het was. Dat slepertje van toen, kan maar zo dat ie hier het afgelopen weekend lag afgemeerd.