Slufter
Jarenlang gaan we als gezin op vakantie naar Texel. Dat begint midden jaren vijftig, bij de familie Boon in Den Hoorn. Later verkassen we naar camping Kogerstrand in De Koog. Ma is een wandelaar, het liefst trekt ze er iedere dag op uit, als het ff kan richting de Slufter.
Door Jan de Blei
Ik hobbel graag mee, geniet van de zee, en de schatten die op het strand voor het oprapen liggen. Schelpen in allerlei soorten en maten, afval van schepen, veren en botjes van vogels, en ruw verweerde brokken hout.
De Slufter is een kilometers wijde inham in de duinen, een uitgestrekt natuurgebied, met bijzondere planten en dieren. Bij storm en ontij loopt de vallei onder water.Wanneer het water zich terugtrekt, blijven zeedieren achter in de geulen, diepe voren in het landschap, waar schol, schar en bot zich schuil houden.We waden door de geulen, speuren met de voetzolen waar de vis zit, en rapen meerdere keren een complete maaltijd bij elkaar.
Bij De Koog, vallen bij afgaand tij zandbanken vrij, met daarom heen ondiepe slenken, waarin van alles te beleven valt. Het wemelt er van de garnalen, krabbetjes, en af en toe jonge scholletjes en spiering. Een walhalla voor kinderen. We waden door het aangenaam warme water, schuiven een garnalen-netje voor ons uit, en beleven zomers zonder einde.We turen naar de kottertjes uit Den Helder, Oudeschild en Den Oever, zien oorlogsbodems over het Marsdiep schuiven, en richten mijmerend onze blik op de koopvaardij silhouetten aan de horizon.
Texel is een droomwereld, ik keer er nog altijd graag terug. Wanneer je in Den Helder op de boot stapt, is er een onmiddellijk gevoel van vrijheid en ontspanning; het eiland heeft zoveel moois te bieden.
Doodzonde, dat vanwege alle perikelen rond klimaat en brandstofprijzen, de vissersvloot dient te worden gesaneerd. Het is zo’n beetje het einde van een eeuwenoud ambacht; het doet pijn en maakt boos. Burgers staan machteloos, afbraakprogramma’s worden meedogenloos over ons uitgerold.
Hoe lang nog voor de Noordzee is volgestouwd met tienduizenden windpalen, die ontelbaar veel vogels het leven gaan kosten. Om nog maar te zwijgen over de giftige metalen, die het leven op de zeebodem belagen en ruineren. Een prachtig stuk zee, onze Noordzee, door ambtelijke kannibalen omgetoverd tot industrieterrein. Het is om ziek van te worden.
Dat de overspannen haast, om miljarden en miljarden te investeren in wentelwieken en zonnepanelen, niets oplevert voor onze planeet, maar alles voor subsidie verslindende grootindustrielen, is van een waanzin waar nog woorden voor uitgevonden moeten worden. Toekomstige generaties, zullen een snoeihard oordeel vellen over de beleidsbepalers die dit, in ons tijdgewricht, mede mogelijk hebben gemaakt.