Bubbel
(door Jan Blei)
Eindelijk mooi weer; het heeft even geduurd. De wind waait nog altijd uit het noorden, maar daar komt deze week verandering in. En dat wordt tijd. Het voorjaar was aan de frisse kant, een vette teleurstelling voor onze klimaatactivisten die geen mogelijkheid onbenut laten om te protesteren tegen de fossiele industrie, en alles wat daar ook maar enigszins mee in verband kan worden gebracht.
Vastlijmen aan kunst, wegen blokkeren, bedrijven hun bedrijfsvoering onmogelijk maken, en andersdenkenden via Instagram, Facebook, Twitter het leven zuur maken; zure regen, maar dan anders. Veelal jonge mensen uit gegoede kringen, die zich zorgen maken over de hittedood die ons allen bedreigt, en hooguit nog een paar jaar op zich laat wachten.
Dat kennen we. Klimaatpaus Al Gore riep al decennia geleden dat het noordpool-ijs rond 2000, 2010, 2015, 2020, voorgoed tot het verleden zou behoren. Het ijs ligt er nog altijd, en dat geldt ook voor de zuidpool. Een andere hotemetoot, klimaatgezant John Kerry, is al net zo’n fan van de notoire doemberichten die nu al jaren over onze hoofden worden uitgegoten. Helaas, ook zijn prediking kent beperkingen. Het klimaat laat zich niet dwingen, hoe graag de mannen het onheil ook verwelkomen.
Wie de teevee aanzet ontkomt niet aan het heersende narratief (verhaal) over de ellende die we over onszelf uitstorten. Dat geldt ook voor de MSM kranten; het lijkt wel of ze allemaal onder één hoedje spelen. Het angstige is dat het tegengeluid nauwelijks meer aan bod komt. Wetenschap is gebaat bij tegenspraak, daar komen we als mensheid verder mee, maar die tegenspraak wordt verboden, gemeden en belachelijk gemaakt.
De Telegraaf kwam begin deze week met het bericht dat we een loeihete week tegemoet gaan. Bijna dertig graden. Een lachertje natuurlijk, maar passend in een narratief dat ons de stuipen op het lijf moet jagen, en gedragsverandering dient te bewerkstelligen. Weerkaartjes in rood komen in de plaats van ouwerwets groen. Kleine aanpassingen die ons moeten overtuigen van de noodzaak tot communistimeren.
De laatste zet vanuit het activistische milieu is het inzetten van bekende vaderlanders als actrice Carice van Houten; zij is inmiddels bekeerd, omarmt haar eco-emoties en consulteert een klimaat-psycholoog. Een beroep dat als een paddenstoel tevoorschijn schiet, en waar gulzig naar verwezen wordt. Hoe gek wil je het hebben. Voor Carice kan het niet gek genoeg.
Voor haar werk als actrice wil ze graag blijven vliegen; ze ontpopt zich als een soort van deeltijd-activiste. Wat mij betreft mag het allemaal. Mijn advies aan alle activisten zou zijn: verdiep je eens in de argumenten van de wetenschappers die buiten jullie hysterische klimaatbubbel leven. Helaas: ongetwijfeld een brug te ver.