Ouwe meuk
(door Jan Blei)
Blijft toch wel een dingetje; al die videobanden die hier in laatjes en kasten liggen te wachten tot ze een keertje tevoorschijn worden gehaald en bekeken. Het zijn er nogal wat. Afgelopen week kwam een opname tevoorschijn van Choral in de NCRV studio in Hilversum. We waren jong, heel jong, en ondergetekende mocht het genoegen smaken geïnterviewd te worden door een ook al zo jonge Sjors Fröhlich.
Sjors was al vroeg anchorman bij de omroep. Stemproblemen maakten een einde aan z’n radio- en teevee carrière. Tegenwoordig is hij actief als burgemeester van Vijfheerenlanden. Vanwege de asielproblematiek met regelmaat te zien op de kijkbuis; hij verloochent z’n afkomst niet, en ook z’n collega’s zijn hem niet vergeten. Waarvan akte.
De opname kwam tevoorschijn via een bevriend koorlid; lang geleden wel een keertje bekeken, maar vergeten, verdwenen uit m’n bewustzijn. M’n gedachten gingen onmiddellijk uit naar m’n eigen vergeten videobandjes. Op de een of andere manier moet ik daar een keer werk van maken, en de zaak digitaliseren of laten digitaliseren. Da’s een hele klus.
Pak hem beet zo’n honderd bandjes over het grootgroeien van de kinderen, jaarfeesten in Zwartsluis en andere belangrijke gebeurtenissen en eventzz. Geschoten met verschillende soorten camera’s, en dus verschillende types band. En dan heb ik het nog niet eens over de ouwe VHS banden met waardevol materiaal, die ook al voor de eeuwigheid bewaard dienen te worden.
Mooi pech, de trouwe videorecorder van toen maakt al jaren geen deel meer uit van ons apparatenbestand. Gelukkig kan dat worden goedgemaakt via Marktplaats, waar je voor een redelijk prikkie nog een VHS’je op de kop kunt tikken. Probleem is, dat ik het moet gaan doen, maar dat doen, daar komt het steeds niet van. Ik ben te lui aangelegd en stel het graag uit.
Andere mogelijkheid is dat ik het uitbesteed; er zijn zat bedrijfjes die dat voor me kunnen regelen, maar dat gaat dan weer een lieve duit kosten. En zo zak ik weg in besluiteloosheid, en blijft het materiaal kamperen in laatjes en kasten. Misschien heel herkenbaar, misschien ook niet. Voordeel van het schrijven van deze babbel is dat ‘de ouwe meuk’ nog wel een tijdje in m’n bewustzijn blijft knipperen, en er wellicht toch een moment komt dat ik de koe bij de horens vat, en de klus binnen afzienbare tijd wordt geklaard.
Niet dat de wereld erop zit te wachten, maar voor onze kidzz zijn de vastgelegde grootgroeimomenten dan tot in lengte van jaren beschikbaar. En dat is wat waard.
Ging vroeger wel anders; de tijden zijn totally veranderd.