De duvel kon d’r wel ejongd em

Willem ad een usien ekocht in Delft.
“Ach”, dacht ie, “misskien veur een aerme student.”
I-j zöcht ies rond en vund er iene
noa een posien was de vent al ewend.

Een paer moand laeter wol Willem wel ies kiekn noar die student die in zien usien bivakkeerde.
Aerg beneid drukte ie op de belle, veralderierd zaag ie dat de boel ielemoal versmeerde.
Ien en al rotzooi was d'r rond um èn.
"Ja”, zee Willem laeter, "de duuvel kon d'r wel ejongd em.”