'Slachtoffers veerramp mogen niet vergeten worden'

GENEMUIDEN - Terwijl de golven tegen de pont aanklotsen en de wind flink waait is het stil op de pont. 94 jaar na dato wordt een minuut stilte gehouden ter nagedachtenis aan de elf slachtoffers van de ramp die dáár plaatsvond. Toen waaide het nog harder. “Bulderende golven met schuimkoppen lopen voor ons langs”, neemt Co Mateboer de aanwezigen mee naar de ramp van biddag 1922. “Daarachter slaat de opgejaagde zee, die de trechter van het Zwartewater vult.”

Vlak voor zijn toespraak is een monument onthuld, waarin de ramp wordt afgebeeld. “We zien een sober, maar emotioneel beeld met het water dat we allemaal kennen, het diep.” In de afgebeelde golven is de pont te zien. Daarboven zijn uitstekende handen zichtbaar. “Even later zullen die verdwijnen”, zegt Mateboer. “Wat kunnen de slachtoffers beter doen dan wat ze juist die dag, biddag, doen. Ze heffen de handen op naar God, waar geen mens meer hulp bieden kan.”

Volgens hem bevat het beeld daarom ook een persoonlijke boodschap. “Het wijst op het eind van ons bestaan.” In aanvulling daarop zegt wethouder Arie Speksnijder dat het monument aangeeft dat ‘we de elementen, ondanks de technische vooruitgang, nooit helemaal kunnen beheersen.’ Al bij zijn komst in Genemuiden, 40 jaar geleden, kreeg hij de verhalen over de veerramp al te horen.

“Sommige predikanten hebben er vanmorgen al aandacht aan geschonken”, begint Sijm van Lente eerder die middag de ceremonie. “Het is geen feest wat we vandaag hebben. Een ingetogen sfeer past bij de dramatische gebeurtenissen die op biddag 1922 plaatsvonden.” De stoet die daarna even later naar de pont vertrekt, zou begeleid worden door klokgelui. Omdat er op hetzelfde moment een begrafenis plaatsvindt, gaat dat niet door.

Op de pont zelf, die gevaren is naar de plek waar de ramp plaatsvond, leest Van Lente de elf namen op van de slachtoffers die omkwamen bij de ramp. Daarbij waren slechts drie overlevenden. “Het jongste slachtoffer, van 17 jaar, werd gevonden op haar 18^e verjaardag.” De Genemuider historicus Henk Beens werpt na die toespraak een bloemenkrans in hetzelfde water, dat 94 jaar eerder elf levens afsneed.

Tot de onthulling had Genemuiden geen tastbaar herinnering aan de ramp van 1922. “Maar deze elf mensen mogen niet vergeten worden”, merkt Van Lente op. “Al langer liep de Stichting Vrienden van Oud Genemuiden met dit plan, maar dat was niet concreet. Nu wordt deze blijvende herinnering aangeboden aan de gemeenschap van Genemuiden.”