Dolgor Dugarova geeft mensen lef door schilderen

(door Enrico Kolk)

HASSELT - Dolgor Dugarova kwam door haar huwelijk, nu zestien jaar geleden, als Oud-Siberische in Hasselt terecht. Het huwelijk met Jan Seinen was geen lang leven beschoren: in 2006 werd ze weduwe. Na een lange, zware en moeilijke periode van depressiviteit vond ze een nieuwe uitdaging: schilderen.

“Ik ben nu dankbaar voor mijn depressiviteit”, blikt Dugarova terug. Ze liep het winkeltje Passe-partout binnen in het centrum van Hasselt en kreeg een euforisch gevoel. “Ik had zeven jaar niet gevoeld dat de toekomst iets moois zou kunnen brengen. Ik kreeg weer een levensdoel.”

Inmiddels heeft ze zo’n honderd schilderijen gemaakt, onlangs opende ze een expositie in restaurant de 3 Kalkovens in Meppel. Het schilderen leerde ze van Gerda Boelhouwer, voordat die emigreerde naar Zweden. “Zij heeft echt enorme impact op me gemaakt.” Het schilderen werd therapie voor de immigrante. “We zijn in staat ons eigen leven te veranderen. Ik werd minder egoïstisch en trots, ik ben nu niet zo arrogant meer.”

Genieten

Boelhouwer emigreerde, en Dugarova nam haar verf maar ook de cursisten over. Nog altijd geeft ze schildercursussen aan mensen uit de wijde regio. Daarbij gaat het niet alleen om hoe mooi een schilderij is. “Het doel van het schilderen is genieten. Niet het eindresultaat is belangrijk, maar het proces. De een wil een portret, de ander wil abstract schilderen. Ik zie vooral hoe mensen tijdens het schilderen lef krijgen, hun eigenwaarde wordt verhoogd.”

Iedereen heeft potentie, betoogt de kunstenares. “We zijn door God gemaakt om te genieten van het leven.” Dat geloof hield ze over aan haar opvoeding. “Ik kreeg een hele rare opvoeding”, lacht ze. “We geloofden in sjamanen en geesten. Alles is God, je ademt zelfs God. Dankzij die mystieke opvoeding geloofde ik ook in reïncarnatie en vorige levens. En dat doe ik nog steeds.”

Dugarova kreeg die opvoeding in het communistische Oud-Siberië. “Dat is een fabelachtig gebied. In de zomer is het er heel erg warm, maar in de winter erg koud.” Als kind wist ze al dat ze er niet zou blijven wonen. “Mijn moeder vroeg of ik een verrader wilde worden van ons communistische land. En ik zei ‘ja’.” Jarenlang dacht ze dat Engeland haar nieuwe thuisland zou worden. Ze studeerde dan ook Engels. “Maar toen ik hier kwam, dacht ik: dit is het.”

Eerlijkheid

Ze kwam als toeriste naar Nederland en leerde zo ook wijlen haar man kennen. “In eerste instantie vond ik Nederlanders onbeschoft en brutaal. Maar nu vind ik het leuk. De eerlijkheid van de mensen vind ik vooral leuk.”

Ze voelt zich inmiddels ook Nederlands en prijst de handelsgeest van het land. “Het zijn hier geen koude mensen, ze hebben een enorme creativiteit. De beste designers zijn nog steeds Nederlanders.”

In haar huis aan de Prinsenstraat in Hasselt hoopt de Russische de komende tijd meer cursisten te verwelkomen. Haar schilderpalet is breed: “Ik schilder echt van alles. Portretten, abstract, landschappen, maar ook hyperrealisme.” Van dat laatste hangen er twee in de Hasselter bibliotheek, niet te onderscheiden van echte portretten.

Dugarova krijgt zelf ook nog steeds schilderles. “Je leert altijd nog weer bij. Ik ben nu 52, bij ons was dat heel oud. Hier ben je dan nog jong, het is niet te laat om te leren. Zolang ik kan, zal ik er ook niet mee stoppen.”